จวิ้นอ๋องสบตากับลี่ลี่ เขามองเฉพาะดวงตาของนาง มองข้ามหน้าตายับเยินจากรอยมีดสั้น
ความทรงจำแวบหนึ่งเกิดขึ้นในสมองเขา เหมือนเขาเคยเห็น สายตาเช่นนี้มองมาที่เขาครั้งหนึ่ง สายตาเจ็บปวด ตัดพ้อ ร้าวราน เขาเคยเห็นมันจากที่ใด เขาเองก็จำไม่ได้เช่นกัน เมื่อใดหนอที่เขาเคยเห็นสายตาของสตรีที่มองแบบแตกสลาย
เสียงหวานเยือกเย็นกล่าวขึ้นเบา ๆ จากปากสีแดงสดของหลุนเหอจิ้ง
“อ้อ ..ลี่ลี่ ข้าลืมบอกสิ่งสำคัญกับเจ้าข้อหนึ่ง ที่จวิ้นอ๋องรับเจ้าเป็นอนุนั้น เป็นเพียงแผนการช่วยข้าสืบความเรื่องการตายเท่านั้น อย่าได้หลงดีใจว่าจวิ้นอ๋องแบ่งรักที่มีต่อข้าให้กับเจ้า เพราะเขาไม่เคยรัก”
“..........” ไม่มีแม้เสียงตอบใดๆ มีเพียงเสียงร่ำไห้เหมือนคนบ้าของลี่ลี่ดังขึ้นอย่างน่าเวทนา
หลังเหตุการณ์นองเลือดฆ่าล้างราวกับโศกนาฏกรรมสังหารหมู่อาร์เมเนียนในช่วงปี 1915 ฝ่ายของลี่ลี่เป็นฝ่ายสูญเสียอย่างมากมาย เรียกว่าสูญเสียอย่างยิ่งใหญ
