“เหตุใดไม่กล่าววาจา แม้ท่านรักนาง แต่หากนางแต่งให้ผู้อื่นแล้ว ท่านก็ไม่มีสิทธิ์มาแย่งชิง ไม่ละอายแก่ใจหรืออย่างไรที่อยากชิงดวงใจของผู้อื่น อยากเป็นส่วนเกินในความรักของผู้มีเจ้าของ” แม่ทัพเหยียนจื่อหยายังตอกหน้าองค์ชายแบบแรงมาก
“ถึงอย่างไรข้าก็มีความสัมพันธ์กับนางไปแล้ว นำของหมั้นไปหมั้นนางก่อนเจ้า นางตกลงแต่งเป็นชายาข้าจากปากนางเอง แล้วเจ้าเล่า.. นางเคยบอกจะแต่งให้เจ้าหรือไม่ เจ้าขอราชโองการสมรสพระราชทานทั้งที่รู้ว่าข้าหมั้นหมายนางแล้ว เจ้าทำเช่นนี้ย่อมรู้แก่ใจว่านางมีใจให้ข้า” องค์ชายตอกกลับท่านอ๋องอย่างไม่มีใครยอมใคร
ท่านอ๋องถึงกับอึ้ง เขาบังคับแต่งนางด้วยราชโองการ แต่หลุนเหอจิ้งกลับตกปากรับคำจากปากนางเองว่าต้องการแต่งให้เหยียนซั่วหรง
เห็นได้ชัดว่านางเอนเอียงไปทางองค์ชายมากกว่า หากอยู่กับเหยียนจื่อหยาคือความผูกพันธ์ อยู่กับองค์ชายคือความพึงใจกระมัง ช่างต่างกันในความรู้สึก
“นางก็เป็นข
