EP.4
1933 คำ
(Poom)
วันต่อมา
11.10 PM.
ฟึ้บ..
นอนพื้นอีกแล้ว...กูได้นอนพื้นอีกแล้ว!!! ผมขยับลุกนั่งพร้อมกับเสยผมก่อนจะหันมองไอ้ซันที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงและที่นี่คือห้องในซัน
"เพราะมึงแน่ๆอีกะเทยควาย"
มันดันผมลงมานอนที่พื้นอีกแน่ๆ ผมนอนลงที่พื้นอีกครั้งพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา..แม่งสิบเอ็ดโมงแล้วและดีนะวันนี้มีเรียนช่วงเย็นทีเดียว
"เฮ้ยเดี๋ยว"
เชี้ยนี่มัน! คุณเอ็นเจ้าหญิงเอ็นของผมอัพรูป!! ผมเบิกตากว้างพร้อมลุกนั่งอีกครั้งมองร่างบางในชุดเดรสบางและโปร่งจนเห็นทั้งบราลูกไม้และซับในสีขาวภายในแถมยังหูกระต่ายนั้นอีก!
"คุณเอ็นเจ้าหญิงของพูม!!!"
"อะไรของมึงเนี้ย!!"
ผมหันมองซันเดย์ที่ลืมตาตื่นก่อนเอาโทรศัพท์แนบอกตัวเองอย่างหวงแหน ผมทนุถนอมของผมมานานโว้ยกูไม่แบ่งปันใครแน่
แต่เดี๋ยว..กูยังไม่ดูในทวิตเตอร์นี่น่า
"อีพูมมึงเป็นอะไรแหกปากแต่เช้า?"
"ไม่มีไรมึงกูไปฉี่ก่อนนะ"
ผมขยับลุกพร้อมเดินเร็วๆออกจากห้องนอนมาเข้าห้องน้ำภายนอกนอกห้องก่อนเดินไปปิดฝาชักโครกและนั่งมองหน้าจอพลางยิ้มคนเดียว
"กูว่าแล้ววว"
ผมมองรูปในทวิตที่เด็ดดวงกว่าในไอจีซึ่งมันเป็นคุณเอ็นที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนเตียงแต่ไม่มีเดรสโปร่งแล้วเพราะคุณเอ็นเธอถอดเลย หัวใจเต้นแรงไม่ไหวแล้วและแม่งสุดยอดเลยว่ะ โคตรดีทั้งหุ่นทั้งชุดกูบับตายพูมคนนี้จะยอมเป็นทาสคุณเอ็นตลอดไป
คุณเอ็นนี่สุดยอดมากเลยนะผมตามเธอตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งเพราะเพิ่งจะรู้จักเธอจากทวิตเธอเล่นไม่บ่อยแต่ทุกรูปที่เธอลงยอดรีเธอเยอะมากเพราะมันทั้งเซ็กซี่และน่ารักซะจนอยากเห็นหน้า..และใช่ครับเธอปกปิดหน้าตาและข้อมูลส่วนตัวทุกอย่าง แต่ไงก็เถอะผมก็ชอบอยู่ดีว่ะเธอคือสุดยอด
ก็อกๆๆ
"ไอ้พูมมึงดูไรแบ่งกูดูด้วย รึคุณเอ็นอะไรนั้นลงรูป?"
"มึงหยุดเลยนะไอ้ซัน!"
ผมรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปถลึงตามองไอ้ซันขณะที่มันกำลังมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองอยู่ด้วยแววตาแวววาว
"โอ้ ขาวครับ"
"มึงอย่า!"
"มึงจะหวงไรนักไอ้พูมคุณเอ็นแม่งคนตามหลักแสนนี่แทบจะเรียกว่าคนสาธารณะใครๆก็รู้จักแล้วไหม"
"ก็กูตามเขาตั้งแต่หลักพัน!"
"มึงจะว่ามึงแฟนพันธุ์แท้งี้??"
"เออ!"
"แฟนพันธ์แท้เหี้ยไรไม่แม้แต่กล้าคอมเม้นรูปคุณเอ็นมีแต่บอกแฮปเดย์วันเกิดกะวันสำคัญ"
"อีซัน!"
"มึงอ่ะป๊อดกูบอกให้ลองๆทักไปเผื่อฟลุ๊ค"
ผมถอนหายใจก่อนจะเดินมานอนหงายลงบนเตียงของไอ้ซัน
"ชีวิตกูมันไม่มีคำว่าฟลุ๊คขนาดนั้นไหม" ผมเหลือบมองไอ้ซันก่อนจะยกยิ้มบางๆ "แค่กูได้ตามเป็นแฟนคลับกูก็พอใจล่ะ"
"ไม่อยากจีบดู?"
"ไม่ก็ไม่ดิวะ"
ผมไม่กล้าหรอกคุณเอ็นนี่สุดยอดหญิงภายในใจและจะอยู่ในใจแบบนี้ไปตลอดกาล ถ้าคุณเอ็นขายแท่งไฟกูก็จะไปเหมามาถือเชียร์เธอ ถ้าเธอขายกางเกงในผมก็จะไปเหมามาใส่ถ้าเจอตัวจริงสักครั้งผมจะบอกเธอว่า..คุณเอ็นสุดยอดครับรูปร่างคุณแม่งได้ใจผมมากจริงๆ
(Name)
สองวันต่อมา
11.54 AM.
"กินข้าวไหนดีอ่ะเนม"
ฉันหันมองดิวเพื่อนสนิทอีกคนก่อนจะขมวดคิ้วใส่เพราะฉันเกลียดมากไอ้คำถามนี้ มันโคตรวัดใจเลยว่าถ้าเราเสนอไปมันจะกินรึไม่กิน
"ใต้คณะไหม"
แต่ในเมื่อเพื่อนให้เสนอฉันก็ต้องเสนอเพราะกลัวมันจะเสียอกเสียใจ
"ใต้คณะก็ดีนะมึง" ฉันยิ้มบางๆพร้อมพยักหน้า "ข้าวมันไก่ใต้คณะนิเทศอร่อยมากไปกินกัน"
"เดี๋ยวมึงกูหมายถึงใต้คณะเรานะ"
"ไม่มีไรอร่อยไปเถอะดะกูบอกพวกอีมีน"
ฉันได้แต่ยิ้มแห้งและเก็บของตามมันออกจากคลาสและแม้จะงงใจกับเพื่อนมากอยู่แต่ก็ว่าไรไม่ได้ ยังไงก็ได้แหละฉันน่ะกินไหนก็อิ่มเหมือนกัน
"อีมีนกะมากะพวกไอ้ท็อป"
ดิวหันมาบอกฉันขณะที่เรากำลังเดินเข้าในคณะนิเทศซึ่งดิวมันมาบ่อยแหละเพราะแฟนมันเรียนนี่เผลอๆมันคงชวนแฟนมันมาด้วย
"มึงดะแฟนกูมากินด้วยนะ"
ฉันพยักหน้าเพราะคิดไว้อยู่แล้วก่อนเราจะเดินไปถึงโต๊ะที่แฟนดิวนั่งรออยู่ ฉันมองโรงอาหารคณะนิเทศที่คนโคตรจะเยอะด้วยความเซ็งจิต
ก็จริงอยู่แหละว่ากินไหนก็อิ่มแต่ฉันดันไม่ชอบที่คนเยอะๆนี่
"เนมมึงกินข้าวมันไก่เหมือนกูไหมกูจะได้ซื้อมาเผื่อ"
"อืม งั้นมึงซื้อมาเลยกูจะนั่งเฝ้าโต๊ะให้"
ดิวพยักหน้าก่อนชวนแฟนมันเดินไปซื้อฉันจึงเล่นโทรศัพท์ดูนั้นดูนี่ไปเรื่อย อ่อโทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ใช่เครื่องที่ฉันมีไว้สำหรับถ่ายงานหรอกนะมันต้องใช้คนล่ะเครื่องไม่งั้นได้รำคาญเสียงแจ้งเตือนตายแต่จะปิดก็ไม่ได้อีกเพราะต้องดูงาน
พรึ่บ!
"อ๊ะ!?"
ดวงตาฉันเบิกกว้างเมื่อถูกจับเข้าที่ไหล่ก่อนฉันจะเงยหน้ามองไอ้พูมที่กำลังโน้มใบหน้าลงมายิ้มกว้างให้อย่างกวนๆแต่มันใกล้อีกแล้ว ปกติมันชอบเอาหน้ามาใกล้เพื่อนขนาดนี้เลยรึไง?
"มึงมากะใครเนี้ย!?"
พูมว่าพร้อมกับนั่งลงข้างๆฉันพร้อมกับฉันที่ยกมือขึ้นจับหน้าอกตัวเองไว้เพราะหัวใจมันดันเต้นแรงซะงั้น ฉันสูดลมหายใจก่อนถลึงตามองพูม
"กูตกใจหมด!"
"เอ้า กูขอโทษกูแค่แปลกใจที่เห็นมึงมานั่งที่คณะกู"
"กูมากินข้าวกับเพื่อน"
"ข้าวมันไก่ล่ะสิของขึ้นชื่อคณะกูเลย" พูมว่ายิ้มๆก่อนมันจะมองฉันด้วยสายตานิ่งๆ "ตั้งแต่วันที่ไปแดกเหล้ากันคือมึงหายหัวเลยนะเนม"
"กูก็มีเรียนไหมล่ะใครจะว่างเหมือนมึง"
"ตบปากเท่าอายุเลยจ้ากูอ่ะมีงาน งานเยอะด้วยดูมึงดูโปรเจคกู"
ฉันเลิกคิ้วมองโน้ตบุคไอ้พูมที่มันกำลังตีเข้าที่เครื่องดังปักๆแบบอวดอ้างจนฉันอดจะหัวเราะขำไม่ได้
"ไฟล์งานคงจะล้นเครื่องสินะ"
"ฮึๆ คลิปโป๊ดิจะล้น"
"ไอ้พูมๆไอ้จัญไร"
"แหมเนมมึงอย่ามาทำเป็นไม่ดู เราแม่งผีเห็นผีเว้ย"
"ผีเห็นผีที่หน้ามึงสิ"
ไอ้พูมหัวเราะเสียงดังก่อนมันจะหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด
"แล้วตกลงคืนนั้นมึงกลับไงกูจะโทรจะไลน์ถามก็ไม่ได้เพราะไม่มีเบอร์"
"กูก็ขับรถกลับแหละ"
ฟึ้บ
ฉันเลิกคิ้วมองไอ้พูมที่ยื่นไอโฟนตัวเองมาให้ก่อนจะเงยหน้ามองมันอีกครั้ง
"อะไร?"
"เอาเบอร์ไลน์ไอจีมึงมา"
"กูไม่ให้"
"ไอจีมึงหาไม่ยากแต่เบอร์อ่ะควรให้ไหมวะ" ฉันขมวดคิ้วมองไอ้พูมขณะที่มันก็ถอนหายใจมองฉัน "กูเป็นๆห่วงไงเผื่อเราไปกินเหล้ากันอีกแล้วมึงเกิดหลงจำทางกลับห้องไม่ได้จะได้โทรหากูงี้"
"ไม่ใช่มึงหรอที่เมาเป็นหมาจนกลับไม่ได้?"
"ดะตบเลยนี่"
ฉันหัวเราะในลำคอก่อนหยิบโทรศัพท์มันมากดเบอร์ตัวเองก่อนกดโทรออกเพื่อยิงเอาเบอร์มันด้วยแต่มันไม่ดัง โทรศัพท์ฉันไม่ดังอ่ะ
"กูลืมบอก" ฉันเงยหน้ามองไอ้พูมขณะที่มันก็หัวเราะขำ "กูไม่มีตังในโทสับว่ะ"
"ไอ้พูมคือมึงมีเงินไปแดกเหล้าแต่มึงไม่มีเงินเต็มตังโทรศัพท์เนี้ยนะ??"
"อย่าพูดดังไอ้เนมกูอาย"
"กูล่ะเอือมระอากับมึงจริงๆ เอาเบอร์มึงมา!"
ไอ้พูมยิ้มกว้างก่อนจะบอกเบอร์มันกับฉันซึ่งฉันก็จัดการโทรออกหามันและสบตากับมันอย่างเอือมๆ
"เติมตังบ้าง"
"น่าา"
มันลากเสียงยาวก่อนชะงักพร้อมมองผ่านฉันไปทางด้านหลังจนฉันต้องหันตาม ฉันเม้มปากมองมีนที่กำลังยืนมองฉันกับพูมด้วยท่าทีแปลกๆจนพูมขยับลุกนั้นแหละมีนถึงยิ้มให้เขาบางๆ
"หวัดดีพูม"
"หวัดดี มากินข้าวกับไอ้เนมหรอ?"
พูมถามก่อนมีนจะพยักหน้าตอบด้วยท่าทีเกร็งๆจนพูมยิ้มให้
"เค เราไปก่อนต้องส่งงานจาร"
"อ่อ โอเคไว้เจอกันนะ"
"อ่า..ครับ"
ฉันยิ้มแห้งให้พูมที่ยิ้มให้บางๆก่อนเดินออกไปซึ่งทันทีที่พูมเดินลับตามีนมันก็นั่งลงที่เก้าอี้พร้อมจับแขนฉันเขย่าแรงๆ
"มึงรู้จักกับพูมได้ไงอ่ะ?"
"มันคิดว่ากูเป็นแฟนมึงเลยมาหาเรื่อง"
"เฮ้ย" มีนเบิกตากว้างก่อนมองฉันด้วยความเป็นห่วง "พูมทำไรมึงไหม?"
"ไม่ๆมันหาเรื่องกูเมื่อหลายวันก่อนแต่ตอนนี้กูกะมันเป็นเพื่อนกันล่ะ"
"จริงอ่ะ แน่ใจนะว่าเขาไม่ทำไรมึง"
"อืมพูมก็น่ารักดีนะมึง"
ฉันตอบตามที่คิดเพราะพูมมันก็ไม่ได้ดูมีพิษมีภัยอะไรต่างจากที่มีนเคยพูดเคยบ่น กลับกันแม้เขาจะยังเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นแฟนมีนแต่พูมมันก็ยังมีความเป็นห่วงทั้งๆที่จะไม่ทำก็ได้อ่ะ
"หรอ" มีนว่าเสียงเบาก่อนมันจะเกาแก้มตัวเองเบาๆ "กูเพิ่งเคยเจอพูมครั้งแรกนี่แหละ"
"ห๊ะ เดี๋ยวได้ข่าวว่าคุยเป็นเดือน?"
รึไอ้พูมมันมโนไปเองว่ามีนมันคุยกะมันเป็นเดือนวะ?
"ไม่ๆคุยเป็นเดือนจริงๆแต่กูอ่ะไม่กล้าเจอพูม" ฉันเลิกคิ้วมองเพื่อนตัวเองด้วยความสงสัย "มึงก็ดูพูมสิโคตรดูแบดบอยอ่ะสมมุติว่าถ้ากูคบแล้วมันนอกใจอ่ะทำไง?"
"มันไม่ได้เป็นแบบที่มึงคิดนะมีน"
"โอ้ย ช่างเถอะมึงยังไงกูก็ปฏิเสธพูมไปแล้ว"
ฉันค่อยๆพยักหน้าและมองมีนที่ยังคงมองตามไปทางที่พูมเดินไปแม้เขาจะเดินไปนานแล้วก็ตาม...ฉันเม้มปากนิดๆและมองมีนอีกครั้ง
แสดงว่าเมื่อกี้คือการเจอกันครั้งแรกของมีนกับพูมและทั้งๆที่คุยกันมาเป็นเดือนแต่มีนไม่ยอมคบเพราะคิดว่าไอ้พูมมันแบดบอย อืมโอเคฉันเข้าใจลึกซึ้งแล้ว
คิดแล้วก็สงสารพูมมันนะทั้งๆที่มันก็ออกจะน่าคบและรักมีนจริงแต่ดันถูกปฏิเสธเพราะลุคภายนอก..พูมนี่ก็ไม่ต่างจากฉันเลยดิที่มักถูกคนอื่นตัดสินเพียงเพราะลักษณะภายนอกที่เขาเห็น
- ผู้เขียน
