EP.5
2064 คำ
EP.5 อย่าเผลอ
หลายวันต่อมา
4.52 PM.
สรุปคืออาจารย์ต้องการให้ฉันวาดใหม่จริงๆแหละฉันถึงต้องกลับมานั่งมองสนามบอลอยู่แบบนี้แต่ถึงแม้จะนั่งจ้องมองมันนานหลายนาทีจนเกือบจะเป็นชั่วโมงฉันก็ยังไม่มีอะไรเป็นรูปเป็นร่างสักที
"ไอ้เนม!!"
ฉันที่กำลังนั่งไขว้ห้างอยู่อดจะขมวดคิ้วมองลงไปที่สนามไม่ได้ขณะที่ไอ้พูมเจ้าเก่ากำลังยืนโบกมือให้ฉันอยู่หลังจากมันตะโกนขึ้นมาแบบนั้น
"อะไร!?"
ฉันตะโกนถามกลับและพูมคงจะมาซ้อมอย่างเคยเพราะเห็นมันบอกว่าจะมีกีฬาประเพณีระหว่างสองมหาลัยเก่าแก่น่ะนะ
"ลงมาๆ!"
"ไม่เอากูขี้เกียจเตะบอล!"
"กูบอกว่าลงมา!!"
กูล่ะขี้เกียจจะต่อกรกับมันจริงๆ ฉันถอนหายใจก่อนจะหยิบกระเป๋ามาสะพายและเดินลงบันไดไปหาไอ้พูมที่กำลังยืนเท้าสะเอวมองอยู่
"อะไรกับกูนักไอ้พูม?"
"กูเห็นมึงมานั่งเหม่อแบบนี้สามสี่วันได้ล่ะนะ" ฉันย่นคิ้วมองไอ้พูมขณะที่มันก็ขมวดคิ้วมองฉัน "นั่งมองๆเหม่อๆแล้วก็เดินกลับมึงเป็นไรป่ะเนี้ย?"
"ไม่ได้เป็นไรขอบใจที่เป็นห่วง"
"โถ่กูก็นึกว่ามึงเลิกกะมีนแล้วซะอีกอุสารอเสียบ"
กูล่ะอยากจะโบกหัวมันให้หน้าหงายจริงๆ ฉันถอนหายใจใส่พูมก่อนจะหันหลังเตรียมจะเดินหนีแต่ไอ้พูมดันจับแขนฉันไว้ซะก่อน
"จะไปไหนอีกอ่ะ?"
"จะกลับไปนั่งที่เดิม"
"ไปเพื่อไปมึงก็นั่งนิ่งๆมองลงมาสนามแล้วก็สะพายกระเป๋ากลับไปอีก"
"อย่ามาทำเป็นรู้ดี"
"มึงก็นั่งเล่นอยู่นี่แทนไง"
"ให้กูนั่งเพื่อ?"
"นั่งดูกูเล่นบอลไงเผื่อมึงจะผ่อนคลายขึ้น"
ฉันย่นคิ้วมองไอ้พูมจนมันยกมือขึ้นมากดนิ้วลงที่หว่างคิ้วของฉันและดันให้คิ้วขยับออกจากกันไม่ให้มันเป็นรอย
"เห็นมึงนั่งขมวดคิ้วมองสนามแล้วกูวิ่งไม่ออกจริงๆว่ะเนม"
"เฮ้อ" ฉันขยับถอยก่อนให้นิ้วไอ้พูมออกจากหว่างคิ้วตัวเองและเงยหน้ามองไอ้พูมอีกครั้ง "เออๆกูจะนั่งตรงนี้แหละมึงไปซ้อมไป"
"เออพูดง่ายแบบนี้อ่ะดี" มันยิ้มกว้างพร้อมกับยีหัวฉันแรงๆก่อนจะวิ่งเข้าไปในสนามแต่ก็ไม่ลืมจะหันมาหาอีกครั้ง "อย่าหนีไปก่อนนะเฮ้ยดูกูอยู่ตรงนั้นแหละ!"
"กูรู้น่า"
ฉันตอบเสียงตะกุกตะกักก่อนจะถอยมานั่งบนสแตนข้างสนามแต่สายตาก็ยังคงจ้องมองพูมที่กำลังวิ่งไปแตะตัวเพื่อนคนนั้นคนนี้และยีหัวรุ่นน้องผู้ชายคนอื่นๆเหมือนที่มันทำกับฉัน ก็รู้แหละว่ามันชอบถึงเนื้อถึงตัวกับเพื่อนแต่มันยังไม่รู้ไงว่าฉันไม่ใช่ผู้ชาย
มันอ่ะพลังบวกเยอะมากเลยนะแม้ว่าคนในทีมจะส่งลูกพลาดหรือรับส่งบอลไม่ดีมันก็ไม่ได้แสดงออกถึงความไม่พอใจเลยสักครั้ง มันก็ด่าบ้างแหละแต่มันไม่ได้ด่าจริงจังแถมยังเอาแต่ยิ้มให้ทุกคนไปทั่วอีก และรอยยิ้มของมันทำให้ฉันอดจะหยิบสมุดวาดรูปตัวเองออกมาสเก็ตภาพไม่ได้ซึ่งสมุดเล่มนี้ไม่มีรูปคนเลยมีแต่รูปวิวแต่ตอนนี้ฉันกำลังวาดรูปไอ้พูม..แปลกใจตัวเองว่ะแต่หยุดวาดมันไม่ได้เลยจริงๆ
6.15 PM.
"อ้าว หวัดดีเนม"
ฉันเงยหน้าจากสมุดวาดรูปตัวเองก่อนจะรีบปิดสมุดไว้และเลิกคิ้วมองแก้มที่เพิ่งจะเดินเข้ามาก่อนจะยิ้มให้เธอบางๆ
"มารอซันหรอแก้ม"
"ใช่ นี่ว่าจะไปกิาบูกัน"
"อ่อ"
"สนใจไปด้วยกันไหม?"
แก้มถามพร้อมยิ้มให้ซึ่งเธอโคตรจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักทั้งหน้าตาและนิสัยเลยนะ
"ไม่ดีกว่านะ"
"ทำไมล่ะนี่พูดเหมือนพูมเลยนะพอชวนแล้วชอบว่าไม่ดีกว่าตลอด"
มันก็คงไม่อยากไปเป็นก้างชิ้นโตของเพื่อนแหละฉันไม่ตอบหรอกเพียงแค่คิดในใจ
"แล้วนี่เนมมานั่งดูพูมเล่นหรอแก้มนึกว่ามารอเล่นด้วยซะอีก"
"มันบังคับเราลงมานั่งดูน่ะ"
แก้มเลิกคิ้วก่อนมองไปในสนามที่ตอนนี้นักบอลกำลังแย่งลูกบอลกันอย่างกะม้าศึกเพราะมันโคตรจะคึกกันชิบหาย จริงๆนะพวกเขาแรงไม่ตกเลยนี่ไม่แน่ใจแล้วว่าในน้ำที่พวกเขากินมันผสมยาอะไรรึป่าว
"แล้วนี่พูมยังไม่รู้อีกหรอว่าเนมไม่ใช่ผู้ชาย"
"ก็ใช่ มันไม่ฟังอะไรเลยวันที่เราไปกินเหล้ากันน่ะแล้วหลังจากนั้นเนมก็ไม่ได้เจอมันอีกด้วย"
"อ่อ..งี้พูมก็คงทำตัวเหมือนเดิมใส่สิเนาะ"
"จะว่างั้นก็ได้"
"เธอออ"
ฉันหันตามเสียงอ้อนๆที่ดังมาจากซันเดย์ที่กำลังเดินเข้ามาหาแก้มก่อนจะมองผ่านร่างสูงไปทางสนามที่ตอนนี้คนเริ่มทยอยออกมากันแล้วร่วมถึงกัปตันทีมที่กำลังเดินโม้ออกมาพร้อมกับคนในทีม
"รอเค้านานไหมคะ?"
"ไม่นานค่ะ เอานี่ผ้าเช็ดหน้าเดี๋ยวก็บ่นว่าสิวขึ้นอีก"
"เช็ดให้เค้าหน่อยย"
ฉันยกยิ้มและเบนสายตามองไปทางอื่นเพราะกลัวว่าแก้มจะเขินหากถูกฉันจ้องแบบนั้น ฉันว่าคงถึงเวลาที่ฉันควรจะกลับแล้วแหละ
ฟึ้บ..
ขณะที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าสายตาฉันก็เหลือบมองไปให้ขาของใครอีกคนที่เพิ่งเดินมายืนตรงหน้าแต่พอเงยหน้าขึ้นเท่านั้นแหละมันทำเอาฉันอดจะย่นคิ้วอีกครั้งไม่ได้เพราะไอ้พูม
ไอ้พูมมันถอดเสื้อ!
"ฟอร์มกูดีป่ะมึงว่า" ฉันเม้มปากมองไอ้พูมที่กำลังยักคิ้วใส่อย่างเอือมๆ "เนี้ยกูฟรีคิกด้วยทันดูป่ะ"
"ทันเห็นอยู่ว่ามึงฟรีคิกจากกลางสนามแล้วมันปลิวออกไปทางซ้ายนู้น" ไอ้พูมถอนหายใจใส่ทันทีขณะที่ฉันก็ยกยิ้มขำ "ประตูอยู่ตรงกลางขนาดนั้นมึงเตะไงออกข้างไปนู้นอ่ะ?"
"ไม่ต้องพูดล่ะสัส"
ฉันหัวเราะขำมองไอ้พูมที่กำลังหน้าเสียและเอาเสื้อเปียกเหงื่อของมันพาดไหล่เดินไปหาน้ำกิน แต่หุ่นมันดีมากนะไม่ผอมไม่กล้ามหนาไปคือมองแล้วมันสบายตาดี
"พูมตกลงไปกินชาบูกับแก้มไหม?"
แก้มถามพูมอีกครั้งก่อนที่พูมจะหันหน้ากลับมามองและส่ายหน้าไปมาช้าๆ
"ไม่ว่ะพวกมึงไปเถอะ"
"มึงปฏิเสธพวกกูบ่อยไปแล้ว ทีกินเหล้าทำไมเร็วนักวะ??"
"ก็กูไม่อยากกินนี่หว่าอีกอย่างกูนัดไอ้เนมไว้แล้ว"
"ห๊ะ?"
"ป่ะเนมหาข้าวกิน"
ฉันขยับลุกตามแรงดึงของไอ้พูมพร้อมกับมันที่คล้องคอฉันออกจากสนามหลังจากที่มันเอาเสื้อตัวใหม่มาใส่ ฉันขมวดคิ้วมองพูมก่อนเหลือบมองซันกับแก้มและยิ้มให้บางๆก่อนหันมามองไอ้พูม
"อะไรของมึงเนี้ยพูม?"
"เออน่าเดินออกมากะกูก่อนกูขี้เกียจตอบคำถามพวกมัน"
ไอ้พูมบอกเสียงเรียบฉันจึงเลือกที่จะเดินออกมากับมันเงียบๆจนเราเดินมาถึงลานจอดรถ ฉันหันมองไอ้พูมที่เอาแต่เงียบก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งสีข้างมันเบาๆ
"อะไร??"
"มึงโกรธไรพวกแก้มป่ะเนี้ย"
"กูไม่ได้โกรธอะไร"
"แล้วทำไมถึงทำตัวห่างเหินเพื่อน"
"ปกติป่ะ"
ฉันขยับออกมายืนกอดอกมองมันก่อนยกยิ้มอย่างจับผิด
"มึงกลัวเป็นก้างเพื่อน?"
"เดี๋ยวมึงมั่วแล้ว!"
"ถ้าปกติมึงต้องไปกับเพื่อนมึงแล้วพูม"
"อย่ามาทำเป็นรู้ดี" มันเบะปากใส่ก่อนจะสะพายกระเป๋าตัวเองดีๆ "มึงคงโอเคขึ้นแล้วใช่ป่ะกูเห็นมึงก้มหน้าก้มตาวาดแต่รูปอ่ะ"
"ก็..เออหัวกูแล่นหน่อยๆล่ะ"
ถึงจะไม่ได้วาดรูปที่จะต้องส่งอาจารย์เลยก็เถอะ
"เออดีๆ งั้นเจอกันมึง"
ฉันย่นคิ้วมองไอ้พูมที่โบกมือลาก่อนจะมองมันที่กำลังเดินไปอีกทาง
"แล้วไหนมึงบอกจะพากูไปกินข้าวอ่ะ??"
ไอ้พูมหันกลับมามองทันทีเมื่อฉันถามออกไปแบบนั้นโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกล้าจะเอ่ยปากถามอะไรแบบนี้ออกไป ฉันเม้มปากมองพูมขณะที่มันก็ยกยิ้มและเดินกลับมาหาฉันอีกครั้ง
"งั้นไปแดกก๋วยเตี๋ยวเป็ดกันไหมล่ะ"
"กูไม่รู้จักร้าน"
"ก็ขับรถตามกูมา"
"โอเค ว่าแต่มึงขับรถอะไร?"
ไอ้พูมยิ้มก่อนจะชี้ไปที่จักรยานเสือภูเขาที่จอดอยู่ขณะที่ฉันก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งและมองมันขึ้นคล่อมจักรยานตัวเอง..แล้วงี้ตอนไหนจะถึงร้านก๋วยเตี๋ยวมันวะเนี้ย?
7.11 PM.
"มึงเอาไอติมกะทิป่ะ??"
"อร่อยหรอ?"
ฉันเงยหน้าจากถ้วยก๋วยเตี๋ยวมองพูมที่กำลังลุกไปซื้อไอติมกะทิหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวหลังจากที่มันใช้เวลาซดเส้นไม่ถึงห้านาทีแม้รอนานถึงยี่สิบนาทีเพราะคนอย่างเยอะ
"เจ้าดังเลยนะมึง"
"เอองั้นเอา"
ไอ้พูมพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปทิ้งฉันให้กินคนเดียวต่อ
"อ้าวพี่เนม!?"
เสียงคุ้นหูทำฉันเหลือบมองก่อนจะเห็นน้องเนยที่กำลังยืนยิ้มอยู่และเธอคงมากับเพื่อน ฉันกลืนเส้นลงคอและยิ้มทักทายน้องทันที
"ว่าไงเรา"
"ทำไมพี่มานั่งกินคนเดียวได้คะเนี้ย?"
เนยว่าพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงหน้าที่ไอ้พูเคยนั่งอยู่พร้อมยิ้มหวานให้
"พี่มากับเพื่อนน่ะค่ะ"
"เอ้าเนยก้นึกว่าพี่มาคนเดียว" เนยว่าพร้อมกับมองหน้ามองหลัง "นี่มากะพี่มีนหรอคะ?"
"ไม่ค่ะ พี่มากับเพื่อนอีกคณะ"
"อ่ออ" น้องเนยพยักหน้ายิ้มๆก่อนเงยหน้ามองไปทางด้านหลังฉันและเลิกคิ้วอย่างงงๆ "เอ่อ.."
ฉันเงยหน้ามองก่อนจะเห็นว่าพูมกำลังยืนถือถ้วยไอติมอยู่และมันกำลังจ้องน้องเนยอย่างนิ่ง แล้วมีใครเคยบอกมันไหมว่าไม่ควรจะหน้านิ่งเพราะหน้ามันเหวี่ยงอ่ะ
"นี่เพื่อนพี่ค่ะ"
"อ่อ ขอโทษนะคะเนยคงนั่งที่พี่"
น้องเนยรีบขยับลุกให้ไอ้พูมจึงพยักหน้าและเดินมานั่งน้องจึงยิ้มแห้งให้ฉัน
"พูมนี่เนยน้องเอกกูส่วนเนยนี่พูมเพื่อนพี่"
"อ่อ สวัสดีค่ะพี่"
"ครับหวัดดี" ไอ้พูมตอบห้วนๆและเลื่อนไอติมมาตรงหน้าฉัน "เอ้าแดก อร่อยมึงแดกเข้าไป"
"เอ่อ งั้นเนยขอตัวนะคะพี่เนม"
"ค่ะ"
ฉันยิ้มให้น้องก่อนจะเหลือบมองไอ้พูมระหว่างที่มือก็หยิบถ้วยไอติมมาตักกินแต่ไอ้พูมนี่สิมันมองแรงฉันไม่หยุดเลยว่ะ
"มึงไม่พอใจไรพูม?"
"อะไร?"
"ก็มึงมองกูแบบไม่พอใจอยู่เนี้ย!"
"มึงมีกิ๊ก"
"เดี๋ยวใครมีเอาใหม่ซิ"
"มึงกำลังจะมีกิ๊กอ่ะกูจะฟ้องมีน พอมีนรู้มีนจะได้เลิกกะมึงแล้วมาเอากู"
"สมองมึงนี่คิดไรดีๆไม่ได้เลยนะ"
"มึงอย่าเผลอนะเนมนะกูอ่ะงูพิษนะเผื่อมึงลืม"
งูพิษบ้านป้ามันจะป่าวประกาศว่าตัวเองมีพิษไหมอ่ะอยากจะรู้จริงๆ ฉันเอือมระอาอีพูมมากเลยอ่ะแต่แม่งไอ้ท่าทางของมันนี่ทำเอาฉันอดจะยกยิ้มไม่ได้จริงๆ..แม่งทำเป็นรู้ดีทุกอย่างแต่ไม่รู้ว่ากูเป็นผู้หญิงเนี้ยนะ ใจร้ายชิบหายเลยไอ้พูม
- ผู้เขียน
