หลายวันต่อมา
11.21 AM.
"ช่วงนี้เพื่อนบางคนในกลุ่มเราดูไปนั้นไปนี่บ่อยเนาะทั้งๆที่ปกติอยู่แค่ห้องไม่ก็สนามบอล"
ผมที่กำลังเคี้ยวข้าวในปากเหลือบมองไอ้ซันเดย์ที่กำลังเหลือบมองมาอย่างกวนตีนอยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบขณะที่เพื่อนในกลุ่มกำลังมองจ้องมาที่ผมแบบไม่ต้องสืบเลยว่าคนที่อีซันมันกระแหนะกระแหน่คือใคร
"มึงเป็นไรกะกูเอ่ย?"
"ก็ไม่ไงอ่ะค่ะเพียงแค่เพื่อนในกลุ่มที่เป็นห่วงจะได้รู้ไหมน้อว่าช่วงนี้เพื่อนกำลังมีคนพิเศษรึป่าว"
"เสือกดีเสือกเก่ง"
"เค้าเรียกใส่ใจ"
ผมเบะปากใส่อีซันและมันก็เบะปากกลับจนเพื่อนในกลุ่มต่างถอนหายใจใส่มีแค่ไอ้กุนซือเท่านั้นที่กำลังเหลือบมองผมด้วยท่าทีนิ่งๆอย่างคนรู้ และใช่มันแหละรู้ดีที่สุด
"แล้วตกลงใครหรอที่ไปกะพูมบ่อยๆช่วงนี้"
แก้มถามขึ้นพร้อมกับมองผมด้วยความใส่ใจที่ไม่แพ้ไอ้ซัน ดูท่าไอ้ซันแม่งคายตะขาบให้แก้มว่ะ ปกติแก้มไม่ขี้เสือกขนาดนี้
"ไอ้เนมไง"
"ที่มึงเข้าใจผ
