9.32 PM.
"โอ้ยไม่ไหวแล้วค่ะ ซันไม่ไหวแล้ววว"
"จริงพี่พวกผมก็จะตายแล้วเหมือนกัน"
ผมหอบหายจเท้าสะเอวมองทั้งรุ่นน้องและเพื่อนตัวเองดีตัวเองที่กำลังนอนพับลงกับพื้นหญ้าในสนามของมหาลัยหลังจากที่เราเตะบอลมาเป็นเวลานาน นานกว่าทุกวันที่ซ้อมกันมากอ่ะ
"ไม่ไหวอะไรวะกูเห็นวิ่งนิดๆหน่อยๆเอง"
น้องๆต่างพากันร้องโวยวายเถียงจนผมถอนหายใจใส่
"พี่อ่ะวันนี้พี่พาพวกผมซ้อมหนักจริงๆนะ เนี้ยตัวผมจะแตกอยู่แล้ว"
"ก็เพราะกูไม่พาพวกมึงจริงจังไงพวกมึงเลยเหลาะแหละกันแบบนี้แล้วแข้งอ่อนกันขนาดนี้จะไม่พากันล้มวันแข่งหรอวะ?"
ผมส่ายหน้าไปมาก่อนเดินออกจากสนามทั้งที่ตัวเองยังหัวร้อนอยู่มาก วันนี้มันร้อนแหละผมเข้าใจแต่คนในทีมก็ดูจะเหนื่อยและขี้เกียจกันเกินไปจนผมต้องเข้มบ้าง ผมหยิบน้ำมาเปิดขวดเทน้ำใส่หน้าตัวเองแทน
"ไอ้พูม"
ผมหันมองไอ้ซันที่เดินตามออกมาก่อนจะก้มไปหยิบขวดน้ำส่งให้มันแทน
"กูดุเพราะวันนี้พวกมันเล่นง่อยกันจ
