วันต่อมา...
มิรา Talk
มหาวิทยาลัย
"นั่นพี่คชาหนิ" ฉันหันไปมองตามที่ริตาพูด เห็นพี่คชากำลังยืนคุยอยู่กับอาจารย์เซฟ ท่าทางเคร่งเครียด แต่ไม่รู้ว่าพูดอะไรกันเพราะมันไม่ได้ยิน ระยะจากโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนมันไกลจากที่พี่คชายืนคุยอยู่กับอาจารย์เซฟเหมือนกัน
"เขาคงจะมาหาอาจารย์เซฟเหมือนอย่างเคยแหละมั้ง" ฉันพูดขึ้นก่อนจะหันกลับมาสนใจหนังสือตรงหน้าต่อ
หรืออาจจะมาคุยกับอาจารย์เซฟเรื่องขนม เรื่องที่ขนมลาออกเพราะท้อง
"พี่คชามองแกด้วยว่ะ" พะพิมพูด แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไร อยากมองก็มองไปสิทำไมฉันต้องสนใจด้วยล่ะ
"ทั้งๆ ที่ขนมท้องทำไมพี่คชาถึงไม่มีท่าทีตื่นเต้นอะไรเลยวะ?"
"เหอะ! จะยอมรับหรือเปล่าเหอะ" ฉันเค้นหัวเราะใส่เพราะขนาดฉันบอกไปเมื่อวาน เขายังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรเลย
ฉันไม่สงสารใครหรอกนอกจากเด็กที่กำลังจะเกิดมาโดยที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย พ่อก็เป็นแบบนี้แม่ก็เป็นแบบนั้น แ
