เช้าอีกวัน
คชากำลังขับรถพามิราไปส่งที่คอนโดของเธอ ตลอดทางเธอเอาแต่นั่งเงียบ ในขณะที่เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเหมือนกัน เอาแต่นั่งเงียบตั้งใจขับรถพาเธอกลับมาส่งที่คอนโด บรรยากาศภายในรถช่างน่าอึดอัด มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศของรถที่กำลังดังอยู่เท่านั้น
"นี่คุณ" ในที่สุดเธอก็ทนกับบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดในรถไม่ไหว จนต้องเป็นคนเอ่ยปากพูดเอง "ถามจริงเป็นอะไรตั้งแต่เมื่อวานละ?"
"เปล่า แค่ไม่มีอะไรจะพูด"
"อีกนานไหมกว่าจะพ้นถนนเส้นนี้"
"ก็อีกสักพัก เธอไม่ต้องกลัวหรอกฉันพาเธอกลับไปส่งถึงคอนโดแน่นอน"
"ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่เหนื่อยนั่งรถมันเมื่อย"
"...." คชาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือไปปรับเครื่องปรับอากาศในรถให้เย็นขึ้นกว่าเดิม เพราะคิดว่าเธอน่าจะร้อนก็เลยมีอาการหงุดหงิดอย่างที่เห็น
"เมื่อวานถ้าฉันพูดอะไรแรงไปก็อย่าไปถือสาเลยนะ คิดซะว่าฉันเป็นคนปากหมาคนนึง"
"ฉันไม่ใช่คนคิดมาก
