เจ้าคุณแม่มาเฟียไคด้า
ฉันแทบจะขาดใจตายเสียตรงนั้นก่อนจะพยายามพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินออกมาจากห้องลับทันทีโดยไม่หันหลังไปมองว่าคนที่ฉันเรียกจะสนใจหันกลับมาหรือไม่ ฉันเดินอย่างคนหมดแรงไปที่ห้องนอนส่วนตัวก่อนจะล็อคกลอนประตูแล้วเดินไปลงนั่งที่ขอบเตียงอย่างอ่อนล้าไร้ซึ่งกำลังจะหายใจเลยด้วยซ้ำ วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันไปหมดรู้สึกว่าตัวเองต้องสูญเสียทุกอย่างไปอย่างกะทันหันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัวจะรับผลเหล่านั้นได้ทัน น้ำตาฉันไหลพรากอย่างหนักจนรู้สึกเหนื่อยกับการร้องไห้ ฉันกำลังเผชิญอยู่กับผลของการกระทำของตัวเองใช่ไหม ทำไมมันโหดร้ายกับฉันขนาดนี้ ฉันทำใจให้ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันต้องเสียทั้งยายแก้ว เสียทั้งคนรักและเสียความเชื่อมั่นในตัวเองที่เคยมีเสมอมา ฉันร่ำไห้กับตัวเองอยู่หลายชั่วโมงกับการทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่วันที่ฉันสูญเสียคุณพ่อคุณแม่และพี่ชายไปด้ว
