เวลาผ่านไป
เหมือนทุกอย่างจะปกติแต่ก็ไม่ปกติสำหรับโนราห์ เบสห่างหาย เชนนิ่งเงียบ อีกทั้งขมิ้นก็เหมือนกำลังมีเรื่องทุกข์ใจ
"ขมิ้นเป็นอะไรหรือเปล่า" โนราห์สะกิดแขนเพื่อนที่นั่งเหม่อ "มีอะไรไม่สบายใจก็บอกได้นะ เล่าให้ฟังหน่อยก็ได้"
"ไม่มีอะไรหรอกช่วงนี้หรอกแค่เบื่อๆ เซ็งๆ"
"อ๋อออ จริงด้วยช่วงนี้ไม่เห็นไปเที่ยว"
"ก็ใกล้สอบเราก็เลยไม่ได้ไป อ่านหนังสือบ้าน"
"แต่ไม่เห็นสดใสเหมือนก่อน"
"ไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องเป็นห่วงนะ"
ความรู้สึกผิดยังคงสะสมอยู่ในความรู้สึกของขมิ้น ยิ่งมองหน้าเพื่อนสนิทมากเท่าไหร่ ก็เหมือนว่าเธอทำผิดต่อมิตรภาพมากเท่านั้น
แม้จะรู้ว่าเพื่อนไม่ได้รักหรือสนใจเชนเหมือนเช่นผู้อำนวยการ แต่ก็ยังหวังดีแม้ตัวเองจะรู้สึกเจ็บปวดก็ตาม
ตึก ตึก ตึก
พักเที่ยง ขมิ้นเดินมาเข้าห้องน้ำในตึกเพียงลำพังตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเข้มแข็งขึ้นบ้าง
"จะรีบไปไหนตามองแต่พื้นไม่มองทาง" เสียงคุ้นเคยเ
