บทที่3 ปากดีอีกสิ![คุกคาม]
970 คำ
ไม่รู้ว่าฟ้าลงโทษหรือโชคชะตาเล่นตลก ผู้ชายที่เธอร่วมหลับนอนด้วยคนแรกดันกลายเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนด้านภาษาที่พ่อแม่ยัดเยียดให้มาเรียนโดยสอบโควตา
เวลาพักเที่ยง
"สวัสดีเราชื่ออิง" สาวผมถักเปียถือจานข้าวมานั่งตรงข้ามฝั่งโนราห์ กล่าวคำทักทาย "เป็นนักเรียนทุนเหมือนกันเลย"
"อืมมม"
"กระเป๋าของเธอก็แพงนะ ทำไมถึงมาเป็นนักเรียนทุนได้ล่ะ"
"พ่อกับแม่แยกทางกันก็เลยนำเงินไปทำธุรกิจซะหมดแต่เจียดมาให้บ้าง อีกอย่างฉันเรียนเก่งก็เลยได้ทุนนี้มาแบบง่ายๆ"
"ดีจังเราเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกอาศัยดวง"
ใบหน้าเรียบเฉยทำให้อีกฝ่ายหงอย โนราห์เป็นผู้หญิงที่โลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยสุงสิง ไม่ชอบความวุ่นวายเธอจึงไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหร่
"เหมือนว่าจะมีคนจับจ้องโนราห์เยอะเลย อาจเป็นเพราะสวยมากด้วยละมั้ง" อิงกระซิบกระซาบ
"ถ้าหมายถึงอีพวกนั้นล่ะก็ เหอะ พวกขี้อิจฉาชอบหาเรื่องคิดว่าตัวเองมีเงินล้นฟ้า ใหญ่แค่ไหนก็คงไม่ใหญ่ไปกว่าโลงศพหรอก"
"โนราห์ดุจัง"
"มีอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีขอตัวก่อน"
"เดี๋ยวอาจารย์จะจับฉลากกลุ่ม เราอยากอยู่กลุ่มเดียวกับโนราห์นะ"
"คำว่าจับฉลาก..เลือกได้ด้วยเหรอ?!"
ไม่รู้ว่าซื่อบื้อหรือไร้เดียงสา หลังจากโนราห์ตะคอกใส่อิงรีบก้มหน้าหลบสายตาทันที
เวลาผ่านไปคล้อยบ่าย
"ไอ้ โจ มึงมาตั้งแต่กี่โมงถึงโผล่หัวมาตอนนี้" ค็อปเอ่ยถามเพื่อนอีกคน
"เมื่อคืนกูจัดไปหลายดื่ม"
"พักบ้างนะเหล้ายา ฮ่าๆ"
"เป็นยังไงบ้างวันแรก..มีสาวสวยมาสมัครเยอะไหม"
"เลิกบ้ากามได้แล้ว! รีบไปสอนห้องของมึงเลย เดี๋ยวก็หมดเวลาแล้วนะเนี่ย"
รวมแล้วที่นี่มีหุ้นส่วนซึ่งเป็นเพื่อนกันทั้งหมดสี่คน เบส เป็นหัวเรือออกเงินมากกว่าใคร บอย เป็นเพื่อนสนิทที่สุดจึงเป็นรอง ตามมาด้วย ค็อป กับ โจ
ตึก ตึก ตึก
กรี๊ดดดด
นักเรียนนักศึกษาต่างมองกันพร้อมกับส่งเสียงฮือฮาเมื่อผู้บริหารอย่างเบสเดินผ่านห้องศึกษา
ใบหน้าหล่อเหลาส่งสายตาเย็นชากลับมีเสน่ห์จนทำให้หลายคนประทับใจ แต่คงยกเว้นแต่โนราห์ที่เบือนหน้าหนี เนื่องจากคำพูดแต่ละทีกำกวมแถมยังคุกคามมากอีกด้วย
แกร๊ก
"สวัสดีนักศึกษาปีหนึ่ง ที่นี่เราจัดระเบียบตามเลขหมายบัตรประชาชน แต่ทุกคนย่อมต้องมีอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ขึ้นไป ผมชื่อ เบส เรียก ผอ. ก็ได้ง่ายดี" มาถึงก็แนะนำตัวก่อนจะวางสมุดปึกหนึ่งบนโต๊ะจากนั้นถือปากกาหมึกหยิบขึ้นมาเพื่อสอนเรื่องภาษา
"ผอ. คะพวกหนูมีคำถาม" ศึกษาสาวคนหนึ่งยกมือขึ้น " ผอ. แต่งงาน..หรือว่า..มีครอบครัวแล้วหรือยังคะ"
"เป็นคำถามที่หนักหน่วงมากเลยนะ ฮ่าๆ"
"ก็พวกเราอยากรู้นี่นา"
"ยังไม่ได้แต่งงาน ตอนนี้อยู่ในสถานะโสด"
"แล้ว..สเปก ผอ. เป็นแบบไหนหรือคะ"
กรี๊ดดดด
ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของสาวทั้งห้องถึงแม้จะมีนักเรียนชายร่วมเรียนอยู่ด้วยก็ตาม
"โนราห์"
ทุกคนหัน ขวับ ไปยังฝั่งซ้ายโดยที่เจ้าตัวเองก็ตกใจเมื่อเบสเรียกชื่อเสียงดังกลางห้องเรียน
"ช่วยไปชงกาแฟให้ฉันหน่อยใส่ทุกอย่างสอง" ใบหน้าหล่อจดจ้องมอง "อย่าช้านะเดี๋ยวจะเรียนตามคนอื่นไม่ทันแม้ประวัติของเธอจะเป็นคนเรียนเก่งก็ตาม"
"สถานศึกษาออกจะกว้างใหญ่ไม่มีแม่บ้านหรือว่าเลขาส่วนตัวเลยหรือคะคุณ ผอ.?"
"มี แต่ฉันไม่ได้กดกระดิ่งเรียกใช้ ทำไม..แค่ชงกาแฟมันหนักหนาสาหัสสำหรับเธอมากเหรอ"
"เฮ้อออ ขี้เกียจเถียง"
ตัวเล็กถอนหายใจเป็นสัญญาณความเบื่อหน่ายก่อนจะลุกเดินออกจากห้องเรียนไปยังชั้นล่างห้องพักเบรกที่มีขนม และ เครื่องชงดื่ม
"สงสัยจะแกล้งกันหรือไงนะ หึ" โนราห์พึมพำ
หมับ!
ว้ายยย!
เสียงร้องตกใจขณะที่กำลังหยิบถ้วยกาแฟปรากฏว่ามือหนาจับเอวคอดจนทำให้ตัวเล็กรีบดิ้นหนีตามสัญชาตญาณ
"ผอ.!!!"
"ไม่เห็นต้องตะคอกเลย ไม่ยักกะรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ขี้ตกใจ ตอนอยู่ในผับเห็นเต้นสะบัด"
"ช่วยลืมอดีตแล้วโฟกัสปัจจุบันได้ไหมคะ วันนั้นหนูเมามาก ไม่นับ"
"อะไรคือไม่นับ อ๋อออ หมายถึงตอน..."
"คนลามกหยุดพูดนะคะ!"
ทันทีมือน้อย พุ่งปิดปากคนตัวสูงที่ยืนประจันหน้า สายตาของเขาเจ้าเล่ห์มองอย่างมีเลศนัยยิ่งทำให้โนราห์อึดอัด ตัวเล็กแน่นิ่งสักพัก
เคว้ง!
"ปะ ปล่อยนะคะ" ข้าวของที่วางบนเคาน์เตอร์กระจัดกระจายเนื่องจากแรงปัดของเบส
"ดื้อนักนะ"
"อย่ามาทำอะไรรุ่มร่ามนะคะแม้ว่าที่ตรงนี้เป็นสถานที่ของคุณก็ตามแต่เถอะ"
"เด็กผู้หญิงที่อายุสิบแปดปีอวดฉลาดอย่างเธอ มันน่าปราบพยศรู้ตัวบ้างไหม ฉันออกจะหล่อรวยขนาดนี้ไม่คิดจะเหลียวแลกันเลยหรือไง"
จมูกโด่งเริ่มแนบชิดใกล้ โนราห์หัวใจสั่นไหว มือน้อยจับขอบโต๊ะที่ถูกยกอุ้มขึ้นนั่ง
กลิ่นน้ำหอมราคาแพงตอกย้ำรสนิยมของเขาอย่างชัดเจนว่าเป็นพวกผู้ดีมีเงิน
"ปากดีอีกสิ..ฉันจะได้สอดลิ้นเข้าไปห้ามปราม วันนั้นเธอจูบเก่งมากแถมยังขย่มจนฉันเสร็จไปหลายครั้ง"
"!!!!"
"ตกใจอะไร ฉันพูดความจริงอยู่นะ"
"ก็บอกแล้วไงว่าตอนนั้นหนูเมา!"
"งั้นลองมาทำตอนที่ไม่เมาดูไหมล่ะ หืมมม"
- ผู้เขียน
