บทที่ 5 ถ้อยคำ...ที่แสนเจ็บปวด03
688 คำ
“ไจ๋คงไม่จำเป็นต้องบอกค่ะ แล้วถ้าจะทำอะไรมาให้สามีคนอื่น ก็ควรถามเมียเขาก่อนนะคะ”
“สามี...ดูภูมิใจจังนะคะ” อรอุมาไม่มีท่าทีสลด และยังยิ้มใส่วาจานั้น พลันหมุนตัวมามองหน้าสิรินดาตรงๆ แววตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “ถ้าไม่ใช่เพราะเงิน คิดเหรอคะว่าจะได้แต่งงานกับดล”
ทุกคนในโรงพยาบาลต่างรู้กันดีว่าการแต่งงานของสองคนนี้ มีเรื่องเงินมาเกี่ยวข้อง
เมื่อสามปีก่อน โรงพยาบาลแห่งนี้เคยระส่ำระสายจากเรื่องของงบประมาณที่ไม่เพียงพอต่อรายจ่าย เนื่องด้วยมีหุ้นส่วนถอนตัวไป ธิตาจึงมองหาหุ้นส่วนรายใหม่ที่จะมาช่วยพยุงวิกฤติครั้งนี้ไว้ได้ ซึ่งเป้าหมายแรกก็คือบิดาของอีกฝ่าย
นอกจากสุนิติจะร่ำรวยมากแล้ว เขายังเป็นศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียง จึงมีคนไข้มากมายเข้าแถวรอรักษาตัวด้วย
มันจึงไม่แปลกที่ธิตาอยากจะเกี่ยวดองด้วย
“เขาไม่ได้เลือกคุณตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือคะ” เพราะเธอได้ยินกลับหูตัวเองว่า งานแต่งจะถูกเลื่อนออกไป
“แล้วยังไงคะ สุดท้ายไจ๋ก็มีทะเบียนสมรส”
คนฟังไหวไหล่เบาๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจ “แต่เขาไม่ได้รักอยู่ดีนี่คะ” พร้อมกับลิฟต์เคลื่อนตัวมาถึงชั้นห้าพอดี อรอุมาเดินออกไปเป็นคนแรก เหมือนอยากไปถึงที่หมายเพื่อเอาหน้า เมื่อถึงหน้าห้องก็เจอกับหัวหน้าพยาบาลที่ทุกคนต่างให้ความเคารพ
“อรเอาอาหารเที่ยงมาฝากดลค่ะ ดลติดเคสอยู่หรือคะ” คนพูดยกมือขึ้นไหว้คนอาวุโสกว่า เจ้าหล่อนมักจะทำตัวนอบน้อมเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น
“ใช่ค่ะหมออร” สุพัฒนาตอบคุณหมอสาวที่วนเวียนมาแผนกนี้บ่อยครั้งเสียเหลือเกินจนเริ่มมีการซุบซิบนินทาแล้ว
“เสียดายจังค่ะ อุตส่าห์อยากเจอหน้าดล งั้นอรฝากพี่สุไว้นะคะ” เจ้าหล่อนยื่นกล่องอาหารไปให้ “ฝากบอกดลทานให้อร่อยนะคะ”
สุพัฒนาเองก็เห็นสิรินดาแล้ว แต่ก็จำต้องรับมาอย่างไม่มีทางเลือก รู้ดีว่ามันคงทำร้ายจิตใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาไม่น้อย
หลังจากอรอุมาไปแล้ว สิรินดาก็ยกมือขึ้นไหว้สุพัฒนา ซึ่งถือว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ของเธออีกคนหนึ่ง หญิงวัยกลางคนทำงานกับบิดาของเธอมานานหลายปีตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลเก่า
“พี่ดลบอกให้ไจ๋เอาเอกสารมาให้ค่ะพี่สุ”
“หมอดลบอกพี่ไว้แล้วค่ะ น้องไจ๋จะรอไหมคะ อีกไม่นานหมอดลก็จะเสร็จเคสนี้แล้วละค่ะ”
“ไจ๋จะรอค่ะ”
หญิงสาวนั่งรอประมาณสิบนาที สุพัฒนาก็ส่งสัญญาณมาบอกว่าตอนนี้สามีของเธอนั้นสะดวกแล้ว หญิงสาวจึงขยับตัวจากเก้าอี้พลาสติกหน้าห้องเข้าไปข้างในด้วยใจไม่ค่อยเป็นสุขนัก รู้ว่าตนกำลังถูกจับตามองจากทั้งนางพยาบาลและบุคลากรทางการแพทย์คนอื่นๆ เธอไม่อยากให้เรื่องนี้ไปถึงหูของบิดา กลัวว่าจะทำให้ท่านเป็นห่วง
“ไจ๋เอามาให้แล้วค่ะ” หญิงสาววางซองเอกสารสีน้ำตาลลงกับโต๊ะทำงานของเขา
“ขอบใจ” ดลวัฒน์เหลือบมองมาเพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนสายตาจะกลับไปจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ส่วนนี่ของคุณอรค่ะ เขาฝากมาให้พี่ดล” หญิงสาววางของชิ้นต่อไปถัดจากซองเอกสาร คำพูดนี้ทำให้ดลวัฒน์ถอนสายตาจากสิ่งที่สนใจได้อีกครั้ง
“อาหารกลางวันค่ะ” หญิงสาวบอกให้เขาคลายสงสัย
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบรับอะไร สายตาจ้องกล่องอาหาร
“ไจ๋จะกลับเลยนะคะ”
“อืม” ดลวัฒน์ก็ขานรับ ไม่ได้คิดจะรั้งอะไร แม้จะรู้ว่าสิรินดาคงตั้งใจมากินข้าวด้วย แต่เขาเองก็ยุ่ง คงไม่มีเวลามาคุยหรือพาไปกินข้าว
- ผู้เขียน
