บทที่ 5 ถ้อยคำ...ที่แสนเจ็บปวด02.
647 คำ
“หรือคะ อรก็นึกว่าเพราะใกล้เลิกกันแล้วเสียอีก เห็นดลเองก็ไม่ใส่แหวนแต่งงาน” อรอุมาเหยียดหยันอย่างไม่ยอมแพ้ หล่อนสังเกตมาตั้งแต่วันแรกที่กลับมาเจอกันแล้ว ว่าคนที่หมายปองไม่สวมแหวน ซึ่งมันจะตีความเป็นอะไรได้อีก นอกจากสิ่งที่เปรยไปเมื่อสักครู่
“หรือว่าเขาไม่ใส่ตั้งแต่แรกคะ” อรอุมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน พร้อมกรีดยิ้มราวกับปีศาจ
ลมหายใจของสิรินดาติดขัด ถ้าบอกว่านี่เป็นการเอาคืน ก็ต้องยอมรับว่าเป็นหมัดเด็ดได้เลยทีเดียว เพราะมันจริงอย่างที่อรอุมาว่ามา
หลังจากคืนแต่งงาน เธอก็ไม่เคยเห็นเขาใส่อีกเลย
“เขาไม่เคยรักยังไม่รู้ตัวอีกหรือคะ”
“...” ประโยคนี้ยิ่งทำให้คนฟังเม้มปาก และมันบาดลึกถึงหัวใจได้ดี
“ยอมรับความจริงเถอะค่ะว่าได้ไปแค่ตัวของดล ส่วนหัวใจ….”
อรอุมาเผยรอยยิ้มลึกอย่างพึงพอใจราวกับปีศาจ แล้วกำลังจะกล่าวคำพูดต่อมา แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นคนที่ตนกำลังพูดถึงเสียก่อน หล่อนจึงเปลี่ยนสีหน้าใหม่ พลางยิ้มพิมพ์ใจให้กับคนที่กำลังเดินมาใกล้มากแล้ว
“พอดีอรเห็นคุณไจ๋ก็เลยแวะมาทักน่ะค่ะ”
“ครับ” ดลวัฒน์ตอบรับสั้นๆ เท่านั้น
“อรไม่กวนดลดีกว่า ไว้เจอกันที่โรงพยาบาลของเรานะ” หล่อนเน้นคำว่าเราเสียงหนัก จนสิรินดาไม่อาจแสดงสีหน้าที่ปกติได้
“ครับ” ดลวัฒน์ตอบรับด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่สายตาแอบเหลือบมองคนข้างกาย แต่กระนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอยู่ดี ทั้งที่รับรู้ว่าสีหน้าของภรรยาเปลี่ยนไป
เช้านี้สิรินดาไม่จำเป็นต้องเป็นแม่ครัว เพราะดลวัฒน์ถูกเรียกตัวออกไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้ามืด หลังจากรดน้ำต้นกุหลาบที่ปลูกไว้เสร็จแล้ว หญิงสาวก็ตรงไปยังห้องรับแขก และหยิบเอกสารที่แอบเก็บไว้มาอ่านอย่างพิจารณา
สักช่วงประมาณสิบโมงเศษก็มีการแจ้งเตือนหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ทำให้หญิงสาวละสายตาจากสิ่งที่ให้ความสนใจมาร่วมหนึ่งชั่วโมง
DONN : พี่ต้องใช้เอกสาร มันอยู่ที่โต๊ะทำงาน ซองน้ำตาล มีตราโรงพยาบาล
JAI-SIRINDA: ไจ๋จะเอาไปให้ค่ะ
หลังจากได้รับข้อความไหว้วาน หญิงสาวก็ขยับตัวไปยังห้องนอนเพื่อผลัดเปลี่ยนชุดให้เหมาะสมกับภาพลักษณ์ของสามีและบิดา ไม่นานร่างบางก็อยู่ในชุดเดรสลูกไม้สีขาว ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กน้อย ก่อนไปหยิบเอกสารที่ว่านั้นแล้วตรงไปยังรถมินิคูเปอร์ของตน
เนื่องด้วยเวลานี้ไม่ใช่ชั่วโมงเร่งด่วน จึงทำให้หญิงสาวมาถึงโรงพยาบาลได้อย่างรวดเร็ว สิรินดาเดินเข้ามาในตึกที่ดลวัฒน์ทำงานอยู่ แล้วเดินเข้าไปในลิฟต์และกดชั้นห้า แต่แล้วก็มีคนแทรกตัวตามเข้ามาด้วย
“ขอไปด้วยนะคะ จะไปหาดลพอดีเลยค่ะ” แพทย์สาวบอกเสียงใส สิรินดาไม่ได้กล่าวทักทายออกไป ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้จักมารยาท แต่มารยาทควรเก็บไว้ใช้กับคนที่ควรค่าแก่การให้
“เผอิญอรทำอาหารมาให้ดลน่ะค่ะ เห็นเคยบ่นว่าอาหารแถวนี้ไม่ถูกปากเท่าไร” อรอุมาว่าพร้อมกับยกกล่องอาหารขึ้นโชว์ “คุณไจ๋ล่ะคะ มาหาดลทำไมเหรือคะ”
สิรินดาหันไปมองอีกฝ่าย อยากรู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่มีจิตสำนึกบ้างเลย
“ไจ๋คงไม่จำเป็นต้องบอกค่ะ แล้วถ้าจะทำอะไรมาให้สามีคนอื่น ก็ควรถามเมียเขาก่อนนะคะ”
- ผู้เขียน
