“ย่ามึงฝากมาให้”
ดลวัฒน์ปรายตามองแล้วคว้ามันมาไว้ในมือ ก่อนมันจะลอยละลิ่วไปอยู่ถังขยะเหมือนรอบแรกไม่มีผิด
บทที่ 12
ความห่วงใย...ในวันที่สาย
ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกหรืออย่างไร ถึงได้มีแต่เรื่องไม่หยุดหย่อน ดลวัฒน์เหนื่อยจนร่างแทบพัง เพราะจู่ๆ คนไข้ในวอร์ดก็หายไป จนทำให้เจ้าหน้าที่ต้องวิ่งหากันให้วุ่น รวมถึงเขาด้วย
ใช้เวลาตามหาอยู่ร่วมชั่วโมงก็ไปพบคนไข้อยู่บนดาดฟ้า กว่าจะเกลี้ยกล่อมให้ยอมลงมาได้ก็เป็นชั่วโมง
ดลวัฒน์ยกนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา ซึ่งตอนนี้เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว ชายหนุ่มถอนลมหายใจออกจากจมูกอย่างแรง แล้วโคลงศีรษะเพื่อบอกลารุ่นพี่ที่กำลังยืนจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ ก่อนจะเร่งเดินไปยังอาคารจอดรถด้านหลังแผนกฉุกเฉิน
แต่แล้วหางตาก็ไปสะดุดกับร่างหนึ่งที่กำลังถูกพาลงมาจากรถพยาบาล พาให้สองเท้าของดลวัฒน์ออกวิ่งในทันที
ทำไมภรรยาเขาถ
