“ไปกันเถอะค่ะพี่ขวัญ” สิรินดาไม่คิดฟังเขา
“งั้นให้พี่ไปส่งนะ” พาริยะเสนอตัวบ้าง ดูแล้วว่าไม่มีทางที่น้องน้อยจะยอมกลับไปกับเพื่อนของเขาแน่
ใครมันจะไปอยากอยู่ใกล้คนที่ทำร้ายจิตใจกัน
“ไจ๋กลับได้ค่ะ ขอบคุณพี่พร้อมนะคะ” เจ้าหล่อนยิ้มรับความหวังดี แต่ก็เลือกจะปฏิเสธ การอยู่ให้ได้ด้วยตนเองมันดีที่สุดแล้ว
พาริยะพยักหน้ายอมรับ ไม่คิดยื้ออีก ด้วยไม่อยากทำให้สิรินดาลำบากใจ
กุสุมายิ้มให้หมอหนุ่มเป็นการบอกลาแล้วเข็นคนเจ็บไปยังเส้นทางที่สิรินดาบอก
“มึงมานี่” ด้านพาริยะก็ขยับแขนไปคว้าตัวเพื่อนไว้ไม่ให้เดินตามหญิงสาวไปแล้วลากตัวไปยังจุดอื่น เพราะไม่อยากรบกวนคนไข้คนอื่น ด้วยรู้ว่าอีกเดี๋ยวเพื่อนจะต้องแหกปากโวยวายลั่น
“ปล่อย”
“ยังไงน้องก็ไม่กลับกับมึง มึงจะดันทุรังไปเพื่ออะไร” พาริยะพยายามพูดเตือนสติ
“ตามพี่ชายมึงเถอะ น้องไจ๋ไม่กล้าปฏิเสธหรอก” ดิษฐากรนั้นวางตัวดีน่าเคารพ แถมยังมี
