“พี่ลางานไว้แล้ว” ขืนปล่อยให้เป็นแบบนั้น คนเป็นย่าได้มาฉีกอกเขาแน่ ที่สำคัญเขามีจิตสำนึกและรู้หน้าที่ของสามีดีพอ “ส่งกระเป๋ามาเร็วๆ จะได้ไปพักกัน”
สิรินดามองมือที่ยื่นมารอรับกระเป๋าจากเธอนิ่ง ๆ ไม่ใช่ว่าเธอเล่นตัวหรืออยากจะให้เขาง้อ แต่ตั้งใจว่านับจากนี้จะอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง
เธอไม่อยากถูกมองว่าเป็นภาระอีกแล้ว
ทว่าดลวัฒน์ไม่สนท่าทีนั้น เขาตัดสินใจคว้ากระเป๋ามาอยู่ในมือตัวเอง อีกข้างคว้าข้อมือนุ่มมาจับ ก่อนเสียงเล็กของหญิงสาวจะเอ่ยขึ้นมา
“ไจ๋เดินได้ ไม่ต้องจับมือก็ได้ค่ะ” หญิงสาวพยายามแกะมือตนเองออก
“ทำไม เดี๋ยวนี้พี่จับมือเธอไม่ได้แล้วเหรอ” ชายหนุ่มยอมหยุดเดิน แล้วหันไปถามด้วยสีหน้าแววตาที่ฉายแววหงุดหงิด “นี่เธอลืมไปหรือเปล่า ว่าพี่เป็นผัวเธอ”
“แต่นี่ที่ทำงานพี่”
“ที่ทำงานพี่แล้วไง”
สิรินดาสบตากับคนถาม ก่อนเอ่ยประโยคหนึ่งที่เธอจำขึ้นใจมาจนถึงทุกวันนี้
“ท
