บทที่ 8
ความเปลี่ยนแปลง 1
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งติด ก่อนที่พาริยะจะเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของเพื่อน
“กูจะไปส่งน้องด้วย” หมอกระดูกว่า พลันเห็นว่ามีหมอนกับผ้าห่มอยู่บนในโซฟาตัวยาว “เมื่อคืนนอนนี่?”
“อืม” ดลวัฒน์พยักหน้า
“ย่ามึงก็จัดชุดใหญ่เหมือนกันนะ” พาริยะมองกองเอกสารเป็นตั้งที่วางอยู่เต็มโต๊ะทำงานของเพื่อน อีกทั้งยังมีเอกสารอยู่ในกล่องซึ่งถูกวางไว้บนพื้นอีกหลายกล่อง “เขาคงอยากจะถ่ายโอนอำนาจเต็มทีแล้ว”
ธิตามีอายุเกินเจ็ดสิบปีแล้ว สุขภาพร่างกายไม่ได้แข็งแรงเหมือนก่อน จึงเร่งรัดให้หลานชายเข้ามาสืบทอด
“แล้วตกลงเขาจะย้ายมึงไปดูแลที่โน่นเมื่อไหร่” เวลานี้โรงพยาบาลแห่งที่สามคืบหน้าไปมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว
“คงอีกไม่เกินสามเดือน”
“อืม กูคงเหงา ถ้าไม่มีมึง” พวกเขาทำงานด้วยกันมาเป็นสิบปี มีกันและกันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
“งั้
