มาวิน....
"ป้อ ป้อ ป้อจ๋า" ผมที่กำลังสะลึมสะลือบวกกับตอนที่หลับผมฝันถึงลูกกับมุ่ยฝันว่าเราสามคนพ่อแม่ลูกกำลังเดินเล่นอยู่ริมชายหาดกันอย่างมีความสุข มันเป็นฝันที่โคตรมีความสุขความฝันที่ผมไม่กล้าหวังว่ามันจะเป็นเรื่องจริง
"ฮึก ฮึก ป้อ ป้อจ๋า วินวิน"
"นี่มันอะไรกัน ทำไมน้องมาตาถึงรู้จักวิน" ทุกคนตอนนี้กำลังมองมาที่ผมกับน้องมาตาที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของผม และผมรู้ว่าทุกคนกำลังสงสัย ผมจะตอบคำถามของทุกคนยังไงดี
"บอกความจริงแม่มานะวินว่าวินแอบไปหาน้องมาตามาก่อนใช่ไหม"
"คือผม..คือ" ผมไม่ได้มองหน้าใครเลยนอกจากแม่ของลูกที่ตอนนี้กำลังยืนกำมือแน่นผมไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่
"น้องมาหาแม่ค่ะ นั่นไม่ใช่พ่อของหนูนะคะลูก" มุ่ยพูดกับลูกสียงสั่นเธอเดินมารับลูกไปจากผมแต่ลูกไม่ยอมไปแกเกาะคอผมแน่นไม่ปล่อย
"ส่งลูกคืนมาให้พี่วิน"
"ลูกเธอก็ลูกฉันหรือเปล่า"
"วิน วินพูดแบบนี้หมายความว่าความจำกลับม
