มินตรา...
"เมียจ๋า"
"อย่ามาเรียกแบบนี้นะพี่ไม่ใช่เมียของวิน"
"ใครบอกไม่ใช่ถ้าไม่ใช่น้องมาตาจะมาได้ยังไง"
"วินลืมไปแล้วเหรอว่าวินทำอะไรกับพี่ไว้บ้าง"
"มุ่ยคือ..."
"พี่ไม่ลืมหรอกนะ แล้วก็จะไม่มีวันลืมด้วย"
"ฉันไม่เคยลืมว่าทำเลวอะไรกับเธอไปบ้าง ฉันรู้ตัวดีว่าทำผิด อันที่จริงฉันไม่น่ากลับมาจำอะไรได้เลยเนอะว่ามั้ยฉันน่าจะลืมไปเลยตลอดชีวิตหรือไม่ก็น่าจะตายไปเลยตั้งแต่ตอนนั้นจะได้ไม่ต้องมาทนรับรู้ว่าตัวเองเคยทำเลอะไรไว้บ้าง ถ้าฉันตายเธอคงจะพอใจ" เขาพูดประโยคนั้นจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง ฉันมองตามหลังเขาก่อนที่น้ำตาของฉันมันจะไหลออกมาอีกครั้ง อันที่จริงฉันไมไ่ด้โกรธเรื่องที่หัวหินมันเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น เรื่องนั้นฉันให้อภัยเขานานแล้วเพราะฉันเองก็มีส่วนผิดเหมือนกันจนทำให้เขาต้องประสบอุบัติเหตุ เหตุผลที่ฉันโกรธเขาจริงๆมันมีแต่ฉันไม่กล้าพูดออกไป
มาวิน.....
ผมเดินกลับมาที่ห้องนอนของตั
