มินตรา...
เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้วที่ฉันมาอยู่ที่คอนโดของมาวินเพียงลำพังคนเดียว บางวันแม่หมวยก็จะมานอนเป็นเพื่อนเพราะกลัวว่าฉันจะเสียใจคิดมากซึ่งฉันก็พยายามไม่ทำให้ตัวเองเป็นภาระของทุกคนพยายามยิ้มแย้มแต่ดูเหมือนแม่จะรู้ว่าฉันไม่ได้มีความสุขเลย
"อยากร้องก็ร้องออกมาลูก แม่พร้อมจะเช็ดน้ำตาให้หนู" แม่หมวยบอกพร้อมกับดึงฉันไปกอด ฉันกลั้นน้ำตาไม่ไหวก็เลยปล่อยโฮออกมา
"ฮึก ฮึก แม่ขา มุ่ยจะทำยังไงดีมุ่ยเจ็บเหลือเกิน"
"แม่มั่นใจว่าสักวันหนึ่งมาวินจะกลับมาจำหนูและรักหนูเหมือนเดิมเชื่อแม่นะลูก" และในทุกๆวันแม่มลก็จะคอยโทรมาบอกอาการของมาวินให้ฉันฟัง ซึ่งมะรืนนี้เขาจะกลับไปพักฟื้นที่บ้านแล้ว คุณย่าก็เลยขอร้องให้ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านอีกคนท่านบอกว่าท่านคิดถึงฉันมากจนนอนไม่หลับ ฉันก็เลยต้องกลับมาอยู่ที่บ้านแม้ว่าใจจริงจะไม่อยากกลับมาเลยเพราะฉันกลัวว่าถ้ามาวินเห็นหน้าฉันเขาจะไม่พอใจและอารมณ์ไม่ดี
