เสียงเปิดประตูเพนท์เฮาส์ที่เงียบเหงามาเกือบหนึ่งเดือนเต็มดังก้องเบาๆ ร่างสูงของคิรันเดินนำนาเนียร์ที่ก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ สองมือของเธอกอดกระเป๋าสะพายแน่นเหมือนคนยังไม่แน่ใจว่าที่นี่จะเป็น ‘บ้าน’ ได้อีกครั้ง
แต่แล้วเสียงประโยคเรียบๆ จากคนตรงหน้า ก็ทำให้เธอชะงัก
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ”
นาเนียร์เงยหน้ามองเขา ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออก หัวใจเธอสั่นไหวกับคำว่า ‘กลับบ้าน’ มันทำให้เธอรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่เพียงแค่เพนท์เฮาส์ไว้อาศัย แต่มันคือการกลับมาอยู่ในหัวใจของกันและกันอีกครั้งต่างหาก
“มานี่สิ” คิรันเอ่ยเรียกเธอด้วยแววตาอ่อนโยน จนคนฟังหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
นาเนียร์เดินเข้าไปหาคิรันอย่างไม่ต้องคิด ร่างบางถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นและคุ้นเคย กลิ่นตัวของเขายังเหมือนเดิม
กลิ่นที่ทำให้เธอคิดถึงทุกครั้งที่สัมผัส…
“คิดถึงไหม?” เขาก้มหน้าลงกระซิบข้างหู น้ำเสียงทุ้มต่ำมีแ
