ภายในห้องพักผู้ป่วยชั้นบนสุดของโรงพยาบาลเอกชนเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมเบา ๆ จากเครื่องปรับอากาศที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ความเงียบที่ปกคลุมอยู่ดูจะไม่ต่างจากบรรยากาศอึมครึมในใจของใครบางคน ที่นั่งเหม่อมองออกไปยังหน้าต่างบานใหญ่
นาเนียร์นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ ใบหน้าซีดเซียวอิงกับหมอนพิงหลัง ผ้าห่มผืนบางคลุมตัวไว้จนถึงช่วงเอว ขาข้างหนึ่งที่มีผ้าก๊อซพันไว้ยังมีรอยเลือดซึมจางๆ ทว่าเธอกลับไม่รู้สึกเจ็บกายเท่ากับหัวใจ
หญิงสาวเหม่อมองออกไปยังทิวไม้ริมหน้าต่างที่เอนไหวตามแรงลม ราวกับเธออยากให้สายลมนั้นพัดพาความรู้สึกทั้งหมดในอกให้ปลิวหายไปบ้าง แม้เพียงเสี้ยววินาทีก็ยังดี…
เสียงเปิดประตูเมื่อครู่ทำให้เธอหันไปมอง ก่อนจะพบร่างของเพื่อนสาวที่คุ้นเคยเดินเข้ามาพร้อมถุงผลไม้และน้ำดื่มในมือ
เกรซทิ้งตัวลงบนโซฟาเล็กข้างเตียงด้วยท่าทางผ่อนคลาย ต่างจากเจ้าของเตียงที่ยังนั่งนิ่งราวกับถูกตรึงไว้ด้วยบางสิ่งที่มอง
