ปัง…
เสียงประตูปิดลงเบาๆ คิรันยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ร่างสูงไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว ทุกอย่างเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองหากแต่ข้างในกลับโกลาหลวุ่นวาย ราวกับทุกอย่างกำลังพังครืนลงต่อหน้าต่อตา
ที่ยอมปล่อยนาเนียร์ไปก่อนเพราะไม่อยากทำให้ทุกอย่างรุนแรงไปมากกว่านี้ พอนาเนียร์ใจเย็นลงเดี๋ยวก็คงกลับมาเอง
คิรันก้าวช้าๆ เข้าไปในห้องนอนของนาเนียร์อีกครั้ง สายตามองกระเป๋าเสื้อผ้าที่เธอยังเก็บไว้ไม่เสร็จวางทิ้งบนเตียงนอน กลิ่นหอมจางๆ ที่เป็นกลิ่นประจำตัวของเธอยังอวลในอากาศ
เขาทิ้งตัวลงนั่งบนขอบเตียง มือหนายกขึ้นลูบแก้มข้างที่โดนนาเนียร์ตบ มันยังคงรู้สึกชาราวกับตอกย้ำว่าสิ่งที่เกิดขึ้น คือ เรื่องจริง
สิ่งที่ไม่อยากยอมรับกำลังกัดกินอยู่ภายใน ความรู้สึกเจ็บแปลบที่เริ่มต้นจากอกด้านซ้าย ลามไปถึงปลายนิ้วมือ
‘พี่ต้องการหนู’
คำพูดของเขาที่พูดกับนาเนียร์ยังดังก้องในหัว พูดขนาดนั้นแต่เธอก็ยังเลือกที่
