วันต่อมา
แสงแดดอ่อนๆ สาดผ่านม่านผ้าเข้ามากระทบร่างบางที่นอนพิงแผ่นอกแกร่ง ริมฝีปากนาเนียร์เม้มแน่นขณะลืมตาขึ้นช้าๆ เธอรู้สึกถึงความอุ่นของอ้อมแขนที่ยังโอบรัดอยู่หลวมๆ รอบเอว แต่ใจกลับไม่อบอุ่นตาม
คิรันยังคงหลับตาอยู่ มือใหญ่ลูบไล้ผิวเธอเบาๆ อย่างไม่รู้สึกตัว แต่เธอกลับลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ อย่างระวังไม่ให้เขาตื่น เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนห้องตัวเอง เธอเดินออกไปที่ระเบียง สูดอากาศยามเช้าเข้าเต็มปอดแต่กลับรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้นด้านหลัง ตามด้วยเสียงทุ้มที่ทำเอาเธอสะดุ้งเล็กน้อย
“หนีมายืนตรงนั้นทำไม”
“ไม่ได้หนีค่ะ แค่ไม่รู้จะอยู่ยังไง”
เขาเดินเข้ามายืนข้างเธอ ร่างสูงโปร่งมีเพียงกางเกงนอนตัวเดียว แต่สายตาของเขาจริงจังเกินกว่าจะมองข้าม
“บอกไปแล้วว่าสามวันที่ผ่านมา ฉันไม่ได้หายไปกกกับอีหนูคนไหน”
“งั้นก็ต้องตอบได้สิคะ ว่าหายไปไหนมา”
เขานิ่งเงียบ เหตุผลเดียวท
