เจ้าพ่อหนุ่มนิ่งชะงักราวกับถูกตรึงเอาไว้ด้วยอะไรสักอย่าง ไม่คิดเลยว่าชื่อนั้นจะออกมาจากปากของนาเนียร์ นัยน์ตาคมดำมืดลงดูน่ากลัวแต่อีกคนไม่สังเกตเห็น เปลือกตาหนาปิดลงช้าๆ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
“ลงไปข้างล่างมาเหรอ” พยายามใช้โทนเสียงปกติ แม้ลึกๆ อารมณ์กำลังเดือดพล่านอยู่ก็ตาม
“ค่ะ หนูได้ยินพี่คิรันคุยกับสิงห์เรื่องผู้หญิงชื่อ…”
“อย่าเอ่ยชื่อนั้นขึ้นมาอีก”
“ทำไมคะ” เธอไม่เข้าใจ หลังจากถามถึงชื่อนั้นเขาดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด จนทำให้เธอพลอยรู้สึกหวาดระแวงว่าเขาจะหงุดหงิดใส่หรือเปล่า
ยิ่งเงียบ…ยิ่งน่ากลัว
“ไม่มีอะไร”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมไม่ตอบหนู” เซ้นส์ของผู้หญิงกำลังบีบให้เธอเอ่ยถามเขา มือเล็กจิกเข้าหากันแน่นจนรู้สึกเจ็บแปลบเบาๆ หากไม่มีอะไรอย่างที่เขาพูด ทำไมถึงไม่กล้าบอกเธอ?
“เธอกลายเป็นคนงี่เง่าไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
นาเนียร์ถึงกับสะอึก ราวกับมีบางอย่างวิ่งเข้าใส่ก้อนเนื้อข้า
