“ก็เพราะหนูรักพี่ไง!”
เสียงของเธอที่ดังขึ้นท่ามกลางความตึงเครียดในห้อง ทำให้คิรันถึงกับชะงัก ร่างสูงยืนนิ่ง สายตาคมที่เคยเต็มไปด้วยโทสะอึ้งงันไปชั่วขณะ เหมือนถูกฝ่ามือมองไม่เห็นตบเข้าที่ใบหน้า
หัวใจแกร่งเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกบางอย่างปะทะเข้ากลางอก แต่สิ่งที่ปรากฏบนใบหน้าคมนั้นกลับไม่ใช่ความเจ็บปวด
แต่คือรอยยิ้มมุมปากแสนเย็นชา…
แค่ได้ยินว่าเธอรักเขา ความเย็นชากลับค่อยๆ กลายเป็นความสะใจเล็กๆ ที่ไหลเข้ากระแสเลือด เหมือนผู้ล่าที่วางกับดักไว้แล้วเหยื่อก็เดินเข้ามาอย่างเต็มใจ
คิรันยืนนิ่ง มองใบหน้าของเธอที่เปื้อนน้ำตาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการ ‘เอาชนะ’ ยิ่งเธอร้อง ยิ่งเธอพูดว่าเจ็บเพราะรักเขา ยิ่งทำให้มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นช้าๆ
“หนูพยายามจะไม่รู้สึกแล้ว พยายามแล้วจริงๆ” เสียงเธอสั่นพร่า “แต่พออยู่กับพี่ พี่ก็ชอบทำให้หนูหวั่นไหว ทำให้หนูคิดว่าพี่แคร์ ทั้งที่จริงๆ พี่ก็แค่…แค่เอ
