คิรันกลับเข้ามาในห้องนอนหลังจากสูบบุหรี่เสร็จ กลิ่นเย็นของลมเช้าติดตามตัวเขาเข้ามาด้วย เสียงฝีเท้าหนักแน่นทำให้นาเนียร์ที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่แล้วต้องเงยหน้าขึ้นมอง
เธอยังคงห่มผ้าห่มผืนใหญ่แน่นรอบตัว ใบหน้าซีดนิดๆ จากอาการอ่อนแรง ร่องรอยแดงจางๆ บางจุดยังปรากฏอยู่บนต้นแขนและลาดไหล่ ลมหายใจของเธอไม่สม่ำเสมอ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา
คิรันเหลือบมองเธอแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะเดินเลยไปยังตู้เสื้อผ้า เปิดประตูหยิบเสื้อยืดสีดำและกางเกงลำลองออกมาอย่างไม่ใส่ใจ ราวกับคนแปลกหน้าสองคนที่เพิ่งผ่านอะไรมาด้วยกันแต่ไม่คิดจะพูดถึง
“ถ้าจะใช้ห้องน้ำก็ไปตอนนี้” คิรันพูดขึ้น
“เดี๋ยวหนูกลับไปใช้ที่ห้องตัวเองก็ได้ค่ะ”
“ตามใจ แต่ฉันไม่ใจดีอุ้มเธอไปส่งถึงห้องหรอกนะ”
“ค่ะ” เธอไม่ได้บอกว่าจะให้เขาไปส่งสักหน่อย หลังจากนั่งพักเอาแรงจนคิดว่าไหว ค่อยๆ ยันตัวเองขึ้น ขายังคงสั่นระริกแต่เธอคงไม่กล้าล้
