วันต่อมา
สายลมเย็นจากแอร์ในห้องปลุกนาเนียร์ให้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ท้องฟ้านอกหน้าต่างยังขุ่นมัวเพราะอากาศที่ยังคงอึมครึมหลังพายุเมื่อคืน
บาดแผลจากการเหยียบเศษแก้วเมื่อคืนออกฤทธิ์เล่นงานหนักกว่าเดิมหลายเท่า นาเนียร์กัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ขณะเดินกระเผลกออกมาจากห้องนอน ความเจ็บปวดกัดกินจนทำให้น้ำตาเล็ดทุกการย่างก้าว มาถึงโซนห้องครัวต้องชะงักเมื่อพบว่าตรงนั้นมีคิรันอยู่
เขากำลังยืนทำกาแฟอยู่ที่มุมครัวของเพนท์เฮาส์ในชุดเสื้อยืดตัวบางสีดำกับกางเกงวอร์มสบายๆ เมื่อสายตาคมกริบช้อนขึ้นมองกลับพบว่านาเนียร์ยืนมองตัวเองอยู่
“มองอะไร” เสียงทุ้มเย็นถามโดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
นาเนียร์สะดุ้ง รู้ตัวว่าเผลอยืนมองเขานานเกินไป รีบยกมือขึ้นเกาหัวแก้เขิน
“ปะ…เปล่าค่ะ หนูแค่จะออกมาหาน้ำดื่ม”
“เท้าเป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม สายตาคมกริบพลางปรายมองเท้าเล็กเพียงนิด
“ปวดกว่าเมื่อวานค่ะ”
“ฉันบอกไอ้สิงห์ซื้อข้
