“ฮะ…ฮัลโลเกรซ…”
(แผนเอาใจพี่คิรันเป็นยังไงบ้างนาเนียร์!)
น้ำเสียงเกรซดูตื่นเต้นหลังจากได้รับสายของนาเนียร์ โดยหารู้ไม่ว่าหลังโทรศัพท์ เพื่อนสาวกำลังฮึบตัวเองไม่ให้ปล่อยโฮออกมา แต่แล้วเกรซก็เริ่มจับสังเกตได้ตรงที่ปลายสายไม่ยอมปริปากพูดอะไรสักทีอยู่นานสองนาน
(แก…โอเคไหม) น้ำเสียงของเกรซเริ่มเปลี่ยนเป็นกังวล
“ฮึก” เมื่อโดนถาม น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็หลั่งไหลลงมาอาบแก้มนวลใสทันทีเหมือนกดสวิตช์
(ทะ…ทุกอย่างไม่โอเคใช่ไหม)
“อะ…อืม” เธอกลืนลูกสะอื้นลงคอ ตั้งสติเพื่อเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เกรซฟัง “ฉะ…ฉันตั้งใจเอากาแฟไปให้เขา แต่ฉันคงไปให้ผิดเวลาฮึก ขะ…เขาเลย…ปัดแก้วกาแฟทิ้ง”
นาเนียร์พูดพลางสะอื้นไห้ ราวกับเด็กน้อยที่โดนทิ้งให้อยู่ในโลกที่มืดมนตามลำพัง
(ฮะ! จะ…จริงดิ! แม่ง! ทำไมใจร้ายจังวะ) น้ำเสียงของเกรซเปลี่ยนเป็นดุดันจนแทบลุกพรวดจากโซฟาตัวโปรดทันที
“ฮึก เสียใจจังเกรซ” เสียงเธอส
