ช่างแม่งดิวะ…
เขาพูดแบบนั้นในใจ หลังจากนาเนียร์บอกว่าจะไปนอนคอนโดเพื่อน มือหนาที่บีบคีบแท่งบุหรี่ยกขึ้นมาจรดที่ปลายกระบอกก่อนจะดูดลึกแล้วพ่นควันสีเทาหม่นออกมา ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นที่อบอวลไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น
นิโคตินค่อยๆ ซึมเข้าสู่ร่างกาย ความเดือดดาลที่ปะทุขึ้นในช่วงต้นเริ่มจางลง ความเงียบเข้ามาแทนที่ และความรู้สึกผิดก็เริ่มไต่ระดับขึ้นมาอย่างช้าๆ แววตาคมเข้มที่เคยเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวเริ่มอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว
‘พี่คิรันคะ หนู…ทำกาแฟมาให้’
เคร้ง!
‘ว้าย!!’
‘ไสหัวออกไป’
‘…ขอโทษค่ะ’
เขาหลับตาลงสักพัก ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ หลอดแห่งความรู้สึกผิดพุ่งปรี๊ดขึ้นสูง บุหรี่ที่สูบเกือบหมดมวนถูกขยี้ลงจานเล็กสำหรับเขี่ยขี้บุหรี่แล้วเดินกลับเข้าไปข้างในอีกครั้ง
ร่างสูงก้าวเดินไปยังห้องทำงานที่เกิดเรื่อง ทุกอย่างยังคงสภาพเดิม เศษแก้วกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น คราบกาแฟดำ และหยดเลือดเล็กๆ ที่หากไม่สั
