ด้านคิรัน
นาเนียร์ : ทำอะไร
นาเนียร์ : กินข้าวหรือยัง
นาเนียร์ : คิดถึงนะ
“หึ” รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นมาบนมุมปากหยัก หลังจากอ่านข้อความที่ถูกส่งเข้ามาโดยนาเนียร์ มือหนาเริ่มแตะแป้นพิมพ์เพื่อตอบกลับปลายทาง
คิรัน : คิดถึงก็กลับมานอนนี่
จากนั้นรอคอยการตอบกลับ เขาไม่ได้ปัดหน้าจอออกจากไลน์ ค้างเอาไว้รอจนกว่านาเนียร์จะอ่านและตอบกลับ แน่นอนยัยนั่นอ่านทันทีหลังจากเขาส่งไป แล้วก็หายไปโดยไม่ตอบกลับมาอยู่นานหลายนาทีจนเริ่มขมวดคิ้ว
“ทำไมยังไม่ตอบกลับสักทีวะ” เขาพึมพำ สายตาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างรอนาเนียร์ตอบกลับ
นาเนียร์ : หนูไม่ได้จะส่งให้พี่
นาเนียร์ : อย่าเข้าใจผิด
และแล้วนาเนียร์ก็ตอบกลับมา อ่านแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้วยุ่ง
คิรัน : ไม่เชื่อ
นาเนียร์ : อย่าหลงตัวเองค่ะ
อ่านแล้วยิ่งหงุดหงิด ถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับ
คิรัน : ฉันให้เธอนอนกับเพื่อนแค่คืนนี้ ถ้าพรุ่งนี้ไม่กลับมาน
