“ว๊ายๆ นั่งไม่ถึงสิบนาที ก็ติดกับแกแล้วเหรอ ใครวะ”
“อย่าสนใจเลยน่า” บอกเพื่อน แต่ตาเธอยังจ้องเขาอยู่ เธอกำลังเดาสนุกๆ เกี่ยวกับเจ้าของพั้นซ์แก้วใหม่ในมือเธอ
ชายต่างชาติคนนั้น อายุไม่น่าจะเกินสี่สิบ ดูจากสายตาและรอยยิ้มนิดๆ ที่เจือแววยโสนั่น ค่อนข้างมั่นใจในตัวเองสูงทีเดียว แต่ที่สะดุดตาคือ ร่างสูงใหญ่ หล่อล่ำ ตาคม จมูกโด่ง ปากกว้าง แต่เคราครึ้มไปนิด หากโกนออกอีกสักนิด เขาจะไม่ดูเหมือนผู้ก่อการร้ายขนาดนี้
เธอซดพั้นซ์แก้วใหม่จนหมดแก้ว แล้ววางลงข้างแก้วเดิม แล้วเอ่ยขึ้น..
“ฉันไปห้องน้ำแป๊บนะ”
เพ็ญนภาลุกจากโต๊ะ เดินไม่กี่ก้าว ก็ผ่านโต๊ะของสองหนุ่มฝรั่งที่กำลังซุบซิบถึงเธออยู่อย่างเมามัน พวกเขาหันมองตามหลังเธอไปอึดใจหนึ่ง ก่อนหันกลับมาชนแก้ว ดื่มไวน์กันต่ออย่างสนุก
“เขาก็เล่นฟุตบอลนี่นา” หญิงสาวกำลังพูดถึงชายหนุ่มชาวไนจีเรียที่เธอคุยด้วยผ่านเวปแคมมาเกือบเดือน คุยกันจนสนิทสนม ถึงขนาด
