อันดาวิ่งตามฮันนี่มาจนถึงลานจอดรถของโรงพยาบาล และรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งฝั่งข้างคนขับอย่างรวดเร็ว
“ฮันนี่แกโอเคมั้ย” อันดาเอ่ยถามฮันนี่ด้วยความเป็นห่วง เมื่อเธอเองก็ได้ยินประโยคที่หลุดออกจากปากของวายุพร้อมกับฮันนี่ และเธอก็เข้าใจดีว่าเพื่อนรักของตัวเองกำลังรู้สึกเจ็บแค่ไหน
“ไม่โอเคแก” ฮันนี่ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง หยดน้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบแก้ม เธอเคยคิดอยู่เหมือนกันว่า หรือที่วายุเข้ามาในชีวิตเธอ เพื่ออยากแก้แค้น จนมาวันนี้ทุกอย่างก็กระจ่างขึ้นจากคำพูดของเขาเอง
“ร้องไห้ออกมาแก” เมื่อเห็นถึงความอ่อนแอของเพื่อนรัก อันดาจึงอยากให้ฮันนี่ร้องไห้เพื่อปลดปล่อยความรู้สึกข้างในใจออกมาให้หมด
“ตอนแรกฉันคิดว่า ฉันรับมือไหว แต่ตอนนี้ไม่ไหวจริง ๆ แก ฉันรู้สึกเหนื่อยมาก”
“แกยังมีฉัน มีไอ้โฬม มีไอ้มาร์ชนะเว้ย” มือเล็กอ้อมไปตบหัวไหล่ของเพื่อนรักอย่างปลอบประโลม
“ฉันรู้ แต่ฉันไม่คิดว่า วายุจะกลับมาเล่นกับใจ
