“ทำไมแกไม่โทรเรียกฉัน” หลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างสงบลง อันดาที่พึ่งมาถึงโวยวายใส่ฮันนี่ทันที
“ฉันคงมีเวลาหรอกนะ” ณ เวลานั้นเธอไม่มีเวลาโทรหาใครทั้งนั้น เมื่อคู่ปรับยืนดักอยู่ตรงหน้าและแน่นอนว่าเธอสู้ไหวโดยไม่ต้องร้องเรียกใครมาช่วยเหมือนยายจัสมินที่มีดีแค่ปาก “ครั้งหน้ามีแบบนี้แล้วไม่เรียกฉัน ฉันไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”
“คงไม่มีครั้งหน้าแล้วแหละ” ฮันนี่ตอบกลับอันดาด้วยความมั่นใจ เพราะครั้งนี้จัสมินคงไม่กล้าเข้ามาหาเรื่องเธออีกแล้ว
“ดูรอยนิ้วมือที่หน้าเธอสิ แดงเปล่งมาก” อันดาลูบรอยนิ้วที่ประดับบนใบหน้าของฮันนี่ ที่ตอนนี้แดงเถือกจนเห็นได้ชัด
“ช่างเถอะ เดี๋ยวก็หาย” ฮันนี่ยกไหล่ขึ้นไม่ได้สนใจกับรอยยิ้มทั้งห้าที่อยู่บนหน้าเลยสักนิด ถ้าเทียบกับยายจัสมินฮันนี่แทบไม่ได้เจ็บตัวอะไรเลย
“ฮันนี่” น้ำเสียงทุ้มต่ำของวายุดังขึ้นใต้ตึกคณะสถาปัตย์ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปหาฮันนี่พร้อมกับสำรวจบาดแผลบนร่าง
