@ สองวันผ่านไป
หลังจากที่ปรับความเข้าใจกันเรียบร้อย วายุได้ออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่คอนโดโดยมีฮันนี่ดูแลไม่ห่าง
“ยุควรนอนได้แล้ว” เสียงหวายเอ่ยบอกกับวายุ เมื่อคนตัวโตยังคงนอนดิ้นไปมาจน
ฮันนี่รับรู้ได้ถึงแรงขยับ
“ยังไม่ง่วง เราทำการบ้านกันก่อนมั้ย” น้ำเสียงต่ำกระซิบข้างหูของฮันนี่อย่างมีหวัง
ยิ่งร่างบางนอนอยู่ข้าง ๆ เขาแทบนอนไม่หลับ
“ครั้งก่อนก็เพราะการบ้านของยุไม่ใช่รึไง ? ที่ทำให้ยุต้องไปนอนโรงพยาบาล” รอยยิ้มหวานปนหยอกล้อของฮันนี่ประดับบนใบหน้าสวยของเธอ แววตาล้อเล่นทอดมองชายหนุ่มพร้อมกับกั้นขำเอาไว้
“ครั้งนั้นหักโหมไปหน่อย ครั้งนี้ไม่แน่นอนครับ” วายุพับตาปริบ ๆ หวังให้ฮันนี่เห็นใจตัวเองแต่คำตอบที่ได้กลับทำให้วายุถึงกับหน้าจ๋อยลงทันที
“ไม่ค่ะ นอน ฮันนี่ง่วงแล้ว นั่น ยุจะไปไหนคะ” ฮันนี่ตอบกลับเสียงแข็ง เธอเพียงอยากให้วายุได้พักผ่อนแต่เหมือนชายหนุ่มจะงอนจนต้องลุกจากเตียงไปไหนสักที่
