ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลเอกชน ร่างสูงโปร่งใบหน้าซีดเซียว แขนอีกข้างถูกพันเฝือกอ่อนใหม่อีกรอบ นอนอยู่บนเตียงคนไข้โดยมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่หลังมือ
(ฮันนี่ ฮันนี่อย่าทิ้งยุไป) วายุที่นอนอยู่บนเตียงละเมอเรียกชื่อของฮันนี่ด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดโดยที่เปลือกตายังปิดสนิทและมีหยดใสไหลออกจากหางตา
“ไอ้วายุ กูเอง” คูเปอร์ที่นั่งเฝ้าเพื่อนรักตั้งแต่พามาส่งโรงพยาบาลเอ่ยเรียกชื่อของวายุด้วยความเป็นห่วง นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสภาพของวายุที่ย่ำแย่จนหน้าสงสาร
“ฮันนี่ยังไม่กลับมาอีกเหรอวะ?” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยถามชื่อหญิงสาวที่เขาเฝ้ารอเธอมาตลอดสองวันที่ผ่านมาโดยมีคูเปอร์เป็นคนประคองร่างสูงให้ยันตัวลุกขึ้นมาดื่มน้ำ
“ไอ้วายุ เจอแบบนี้ มึงไม่ตัดใจละวะ”
“ตัดใจเชี้ยอะไร? ทั้งชีวิตที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้กูรักผู้หญิงคนนี้แค่คนเดียว” ในชีวิตของเขานอกจากความรักที่มีให้ครอบครัว ก็มีฮันนี่ที่เป็นผู้หญิงที่เ
