“ไม่เป็นไรนี่คะ แค่สามเดือนเอง ไว้นีรจะโทรหาพี่ฟอซบ่อยๆ นะคะ”
“มันไม่ง่ายแบบนั้นน่ะสิ”
“ทำไมคะ” นีรญาถามอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
“คุณพ่อห้ามไม่ให้เราติดต่อกันจนกว่าจะครบกำหนดสามเดือน”
“งั้นเหรอคะ”
เสียงของนีรญาเบาหวิวตอนที่ตอบรับประโยคดังกล่าว ดวงตากลมโตหลุบลงต่ำ กลีบปากนุ่มเม้มสลับคลาย การไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลาสามเดือนคงเป็นเรื่องที่ทรมาน แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าที่จะต้องแยกกันไปตลอดชั่วชีวิตไม่ใช่หรอกหรือ พอคิดได้แบบนั้นนีรญาก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่สามเดือนเอง พอครบกำหนดเดี๋ยวเราก็เจอกันแล้วนี่คะ”
นีรญาคลี่ยิ้มกว้าง พยายามปลอบตัวเองและให้กำลังใจชายหนุ่มไปด้วย ทว่าใบหน้าหล่อเหลายังคงเคร่งขรึมไม่เปลี่ยนแปลง
“เธอทนได้แต่พี่จะทนได้หรือเปล่า”
“ต้องทนได้สิคะ สามเดือนเองไม่นานหรอกค่ะ”
“เธอไม่คิดถึงพี่งั้นเหรอ”
“คิดถึงสิคะ”
นีรญาตอบแล้วหลุบสายตาลง ผิวแก้มของหญิงสาวแด
