โคเลสนิกมองเธอคล้ายปลอบประโลม นัยน์ตาสีน้ำตาลแกมทองแดงคู่นั้นเต็มไปด้วยความเสน่หา เขาดึงผ้าห่มนวมจากปลายเท้าขึ้นมาคลุมร่างเปล่าเปลือยของหญิงสาวและนอนตะแคงโดยใช้ข้อศอกค้ำยันไว้พร้อมทั้งพาดแขนข้างหนึ่งไปบนเนินอกกลมกลึงที่กระเพื่อมขึ้นลงด้วยความหอบเหนื่อย
“ขอโทษที่ผมรุนแรงไปนิด ลูกของเราคงไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”
เขาถามเบาราวกระซิบ ทิพชยาใช้วิธีเดิม ๆ ด้วยการแสร้งมองไปทางอื่นขณะพูด
“ใครบอกกันคะว่าเขาเป็นลูกของคุณ ฉันอาจจะแอบไปมีผู้ชายคนอื่นอีกก็ได้”
“ผมแน่ใจว่าใช่” เสียงของเขาหนักแน่น “คุณไม่มีผู้ชายคนไหนอีกนอกจากผม”
“บอกแล้วยังไงคะว่าอย่าสำคัญตัวให้มากนัก ฉันอาจจะมีคนอื่นตอนคุณเผลอ”
“แค่ผมจูบคุณยังสั่นไปหมด นับประสาอะไรกับผู้ชายคนอื่นที่คุณจะยอมให้เขากอดจูบ มาเอมิ...ผมรู้จักคุณดี”
เขาเรียกชื่อแบบญี่ปุ่นของเธอด้วยสำเนียงแปร่ง ๆ แต่ก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เธอแทบจะอ่อนยวบแค่เข
