ตลอดทั้งวันอันแสนอึดอัดของทิพชยา เอริญาติสนิทของเธอนั่งสนทนากับหนุ่มชาวต่างชาติที่เก้าอี้ริมฝั่งน้ำเหมือนมีเรื่องราวมากมายระหว่างคนทั้งสอง ทิพชยาไม่อยากมองภาพนั้น ภาพของสองหนุ่มสาวนั่งคุยสบตากันเหมือนมีบางอย่างพิเศษท่ามกลางบรรยากาศริมน้ำอันชื่นเย็น เธอบอกตัวเองว่าไม่ได้หึงเขา แต่ก็แอบหลบเข้าไปสะอื้นไห้คนเดียวในห้องนอนอย่างอัดอั้น ก็ถ้าเขาเกิดชอบญาติสนิทของเธอขึ้นมาจริง ๆ เธอก็จะไปจากที่นี่ ไปอยู่ในที่ที่โคเลสนิกตามหาไม่พบอีกเลย
“มาเอมิ...แอบมาอยู่ที่นี่เองหรือจ๊ะ?”
เสียงของเอริดังขึ้นพร้อมบานประตูที่เลื่อนออกทำให้ร่างเล็กบอบบางซึ่งนั่งอยู่ในห้องต้องละสายตาจากชุดกิโมโนผ้าไหมสีขาวปักลวดลายนกกระเรียนบินอยู่เหนือต้นซากุระที่แขวนอยู่บนผนัง
“คิดถึงคุณยายหรือจ๊ะ ถึงเข้ามานั่งคนเดียวในห้องนี้”
เอริทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ญาติสนิทของเธอ สายตาคู่นั้นเลื่อนไปข้างกายทิพชยาที่มีหีบใส่ผ้าวางอยู่ใกล้ ๆ
