ทิพชยาถอนใจในความเงียบ เธอกลืนก้อนสะอื้นเข้าไปและหันกลับไปมองใบหน้าคร้ามเข้มที่บัดนี้นัยน์ตาสีน้ำตาลแกมทองแดงคู่นั้นเข้มขึ้นและแดงก่ำ เธอไม่ได้กล่าวอะไรทว่าดวงตาคู่งามยังสะท้อนความไม่เข้าใจในหลายเรื่อง
“คุณรู้มั้ยว่าเวลานั้นที่ผมเหงา” โคเลสนิกเอ่ยต่อขณะช้อนดวงหน้าแสนสวยไว้ด้วยอุ้งมือทั้งสอง “ผมพบผู้หญิงคนหนึ่งที่มีอะไรหลายอย่างคล้ายคุณ เด็บบี้...เธอเป็นนางแบบที่ผมรู้สึกถูกใจเพราะเธอมีอะไร ๆ ที่คล้ายคุณ รูปร่าง ทรงผม หน้าตา ถ้าผมรู้ว่าผมจะได้พบคุณผมจะไม่...”
เสียงนั้นขาดหายเมื่อทิพชยาไล้นิ้วเรียวไปบนริมฝีปากของเขา เปลือกตาคู่งามปิดลงและหยดน้ำเล็ก ๆ ก็ถั่งลงบนแก้ม หญิงสาวลืมตาขึ้นอีกครั้งและกระซิบ
“ฉันไม่โทษคุณหรอกนะคะ คีธ...แต่คุณเคยบอกฉันนี่ไม่ใช่หรือคะว่าคุณมีผู้หญิงของคุณอีกเยอะแยะ ไม่ใช่แค่เด็บบี้”
“ผมโกหก” เขากระซิบตอบและประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา “ไม่มีผู้หญิงคนอื่นนอกจา
