นัยน์ตาของยาซาโน่แดงก่ำขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันนี่ช่างเป็นพ่อที่แย่จริง ๆ ตอนนี้แทมมี่คงอ่อนแอมาก แต่ฉันกลับไม่ได้อยู่คอยดูแลเธอ”
“ผมรับปากว่าจะตามหาแทมให้พบ ผมจะไม่ทอดทิ้งเธอ และสัญญาว่าจะดูแลเธอแทนคุณ”
“แล้วฉันจะได้เห็นหน้าหลานหรือเปล่า...ตอนอยู่ในคุก””
“ผมจะพาเขามาเยี่ยมคุณ บอกเขาว่าคุณตาเป็นกงโกโระที่เก่งกาจที่สุด”
“คีธ...ฉันมีอะไรอยากบอกแกอีกอย่างหนึ่ง” ยาซาโน่พูดขณะอีกฝ่ายคอยรับฟัง
“ถ้าพบแทมมี่ที่คุราชิกิ เรียกเธอว่า...มาเอมิ”
รอยยิ้มจางจุดขึ้นบนริมฝีปากของชายหนุ่ม เขานั่งตัวตรงและก้มหน้ารับคล้ายปฏิบัติตามธรรมเนียมของชาวอาทิตย์อุทัย
“ครับ...คุณพ่อ”
“ขอบใจ...ขอบใจ”
ยาซาโน่ก้มหน้าราวกับยอมรับสภาพ โคเลสนิกได้แต่มองบุรุษผู้เคยยิ่งใหญ่บนสังเวียนนักชกระดับโลกที่บัดนี้เป็นแค่ผู้สูงวัยไร้พิษสงและกำลังจะกลายเป็นผู้ต้องขังซึ่งก็อาจใช้เวลาหลายปีกว่าจะพ้นโทษ หากทว่านี่คือสัจธรรมที่ทุ
