ครืดดดด ครืดดดด
เสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างสั่นครืดขึ้น ขณะที่เชอรีนกำลังจะวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะกระจก พอหยิบออกมาดูก็พบว่าเป็นไคล์ที่โทรเข้ามา หญิงสาวกัดปากแน่นด้วยความรู้สึกกังวล กลัวว่าไคล์จะสงสัยเรื่องที่เธอเงียบหายหลายวันและวันนั้นก็ไม่ยอมเปิดประตูให้ แถมยังไม่โทรกลับไปหาเขาอีก
แต่เมื่อไคล์โทรเข้ามาเรื่อยๆ เธอก็จำเป็นที่จะต้องกดรับสายเขาในที่สุด
"ฮัลโหลไคล์"
(หายไปไหนมาทำไมไม่ยอมรับสายกันวะ รู้ไหมว่าเราเป็นห่วงแทบแย่ นี่ตั้งใจว่าถ้ายังไม่รับสายเราจะไปแจ้งนิติคอนโดให้พังห้องเธอเข้าไปแล้วนะ)
น้ำเสียงของไคล์ดูร้อนรนจนเชอรีนรู้สึกผิด เพราะถ้าหากเขาเป็นฝ่ายหายไปบ้างเธอก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน
"ขอโทษ ไคล์ก็รู้ว่าเวลาไม่สบายเราชอบหลับยาว นี่ก็กินยาลดไข้เข้าไปแล้วหลับปางตายเลย เพิ่งมีแรงลุกขึ้นมาอาบน้ำเนี่ย"
แก้ตัวไปก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายก็กระตุกสั่นไปด้วย กลัวเขาไม่เชื่อ
