"ร้องไห้ทำไมหืม... ใครทำอะไรเธอ" เรย์อาร์แสร้งถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ หลังจากรู้ว่าเชอรีนที่ถูกขังเอาไว้ในห้องใต้ดินของบ้านเขาก็แทบพุ่งตัวเข้ามาช่วยเธอทันที ทว่าป้าเมรี่ห้ามเอาไว้เพราะไม่อยากให้มีปัญหากับมิลาน กระทั่งวางแผนอย่างรอบคอบจึงมาถึงตัวเธอได้
"ปะ...เปล่าค่ะ แต่พี่ต้องรีบ..."
"แล้วทำไมหน้ามีรอยนิ้วมือเยอะขนาดนี้วะ" เรย์อาร์ไม่ได้ฟังเรื่องที่เชอรีนกำลังจะเอ่ย เพราะเริ่มควบคุมอารมณ์เดือดดาลของตัวเองไม่อยู่ ทั้งๆ ที่รู้จากป้าเมรี่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น สายตาคมกริบสำรวจร่างกายของเชอรีนทุกส่วน ท่ามกลางความรู้สึกเหมือนโดนของหนักอัดทับหัวใจ
ที่ร่างเล็กเขียวช้ำเหมือนโตทุบทั้งตัว เชอรีนก็ตัวเท่านี้ทำไมมิลานถึงได้ใจร้ายกับเธอนักหนา
"ไม่มีใครทำอะไรเชอร์ทั้งนั้น แต่พี่ต้องรีบออกไปจากที่นี่อย่าให้แม่เห็นพี่อยู่กับเชอร์เด็ดขาด" เชอรีนเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน สายตาก็มองไปทางประตูห้องของเธอเป็นระย
