-แม่-
เชอรีนกดรับสายแม่ของเธอตามปกติ หลังจากเกิดอุบัติเหตุขึ้นจากเมื่อก่อนที่แม่ไม่ติดต่อมาเลยแม่ก็โทรหาเธอแทบทุกวัน แต่มาหาไม่ได้เพราะริชาร์ดยังอาการหนัก เรื่องนี้เชอรีนเข้าใจได้และไม่ได้เรียกร้องอะไรจากมิลานอยู่แล้ว
"ค่ะแม่"
(วันนี้เป็นยังไงบ้างลูก ยังปวดขาอยู่ไหม)
"ไม่ค่ะ เท้าก็ไม่บวมแล้ว" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
(วันนี้ใครมาอยู่เป็นเพื่อน)
"ออมสินค่ะ แต่ออกไปทำธุระ"
แม้จะคุยกันแทบทุกวันแต่เชอรีนรู้สึกเหมือนมีบางอย่างปิดกั้นเธอกับแม่เอาไว้ เธอไม่ชวนคุย ไม่ถามกลับ กลายเป็นถามคำตอบคำแทบทั้งหมดในบทสนทนา ซึ่งการที่เชอรีนถูกทิ้งให้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยวในวันที่เธอแตกสลายทั้งร่างกายและจิตใจ มันทำให้เธอรู้สึกไม่สนิทกับแม่เหมือนเมื่อก่อน
(งั้นลูกก็อยู่คนเดียวน่ะสิ แม่ตั้งใจจะจ้างพยาบาลพิเศษไปอยู่ดูแลลูก เชอร์ว่าดีไหม)
"ไม่ดีค่ะ เชอร์ดูแลตัวเองได้" เชอรีนเอ่ยขึ้นอย่างตัดร
