"วันนี้เชอร์แวะมาไม่นานนะยาย" "เอ็งต้องดูแลหลานยายให้ดีๆ เข้าใจไหมพ่อหนุ่ม" ยายละม่อมไม่สนใจเชอรีนแต่หันไปคุยกับเรย์อาร์ด้วยสีหน้าและแววตาจริงจัง กว่าทุกครั้ง อีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรมากแค่พยักหน้าแล้วรับปากสั้นๆ "ครับ" ระหว่างนั้นยายละม่อมลุกขึ้นไปขายของให้ลูกค้าพอดี เชอรีนจึงดันตัวลุกออกจากม้าหินอ่อนทันที "กลับกับเถอะค่ะ" "เพิ่งมาถึงไหม" เขาไม่ลุกตามแถมยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นด้วยท่าทางสบายใจ ต่างจากคนตัวเล็กที่อยากพาเขาหายตัวไปจากตรงนี้ นาทีนี้เลย "เชอร์อยากกลับแล้ว" "ไหนบอกว่าคิดถึงยาย" "น่าจะรู้นะคะว่าทำไมเชอร์ถึงไม่อยากอยู่ต่อ" เชอรีนกดเสียงต่ำ ทว่าอาการบึ้งตึงของเธอไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านอะไรเลย "อยากมาก็พามาแล้ว บอกแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ใจดีกับเธอทุกวัน นั่งลง" เรย์อาร์ไม่ทำตามที่เธองอแงแถมยังสั่งเสียงเข้ม ส่วนคนตัวเล็กครั้งนี้ไม่ได้แสดงออกว่ากลัวแต่กำลังมองเขาด้วยสายตาไ