แม้เชอรีนไม่ใช่ลูกหลานแท้ๆ ของครอบครัวยายละม่อม ทุกคนในบ้านต้อนรับและดูแลเธออย่างดีจนเรย์อาร์เองก็สัมผัสได้ถึงความรักที่ทุกคนมีต่อเชอรีน จนน่าอิจฉาเสียด้วยซ้ำที่ครอบครัวเล็กๆ บ้านหลังเล็กๆ แต่ความสุขมันล้นออกมาจนนับไม่ถ้วน
ไม่แปลกใจเลยที่วันนั้นเชอรีนเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อยาย
"จริงสิ ตอนเชอร์มาเห็นหน้าตลาดเขาประท้วงอะไรกันก็ไม่รู้ค่ะ" จู่ๆ เชอรีนก็เอ่ยขึ้น ทำให้มุกคนในวงข้าวชะงักไปเหลือเพียงสายตาเศร้าๆ ที่ส่งให้กันเงียบๆ
"มีอะไรกันเหรอคะ" เธอหันไปมองยายที น้าทีอย่างต้องการคำตอบ
น้าหวานวางช้อนในมือลงแล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นยกดื่ม ก่อนจะอธิบายอย่างรวบรัด
"ก็เจ้าของเดิมเขาขายตลาดแล้ว เจ้าของใหม่เขาจะรื้อทำห้างน่ะ แต่ชาวบ้านไม่ยอม"
"อ้าว รวมถึงบ้านเช่านี้ด้วยไหมคะ"
"ชุมชนทั้งหมดนี่แหละ นี่น้าก็รอดูว่าเขาจะเอายังไง เพราะถ้าให้ย้ายตอนนี้เราจะไปอยู่ที่ไหน แล้วไหนจะของในร้านอีก" ใบหน้าของ
