รถยนต์คันหรูของเรย์อาร์เลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารของมารินในช่วงบ่ายแก่ๆ แต่พอเห็นป้าย "CLOSE" ที่ตั้งอยู่หน้าร้านรอยยิ้มบนใบหน้าของเชอรีนก็จางหายไปทันที ซึ่งคนข้างๆ ที่กำลังหมุนพวงมาลัยรถตั้งลำให้จอดเข้าที่รู้ทันจึงรีบเอ่ยบอก
"วันนี้ร้านปิด แต่พี่มารินคิดสูตรทำเค้กอยู่ในร้าน"
"อ๋อ~" เธอลากเสียงยาวแล้วยิ้มออกมาได้อีกครั้ง เพราะเมื่อสักครู่ใจแป้วไปแล้ว นึกว่าจะต้องกลับนอนเบื่ออยู่ที่ห้องซะแล้ว
เชอรีนเดินตามเรย์อาร์เข้าไปในร้านเงียบๆ ผ่านโถงใหญ่ที่มีน้ำตกอยู่กลางห้อง ระหว่างนั้นก็พบกับมารินและพนักงานสองคนเดินออกมาพอดี เจ้าของร้านคนสวยก็เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ
"มากันแล้วเหรอ"
"สวัสดีค่ะพี่มาริน" เชอรีนยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อมพร้อมกับยิ้มสดใสส่งไปให้มาริน ซึ่งมารินเลื่อนสายตาไปมองหน้าน้องชายเล็กน้อยก่อนจะดึงสายตากลับมามองเชอรีนที่ยืนอยู่ข้างๆ คนตัวสูง
"สวัสดีค่ะคนสวย นึกว่าเรย์จะไม่พาน้อง
