"เดินหน้าบานมาเลยนะมึง" ทันทีที่ประตูห้องทำงานถูกผลักเข้าไป คนที่นั่งจิบแชมเปญอยู่บนโซฟาก็เอ่ยแซวทันที
เรย์อาร์ปรายตามองไบร์ทด้วยความรู้สึกแปลกใจ เพราะเพื่อนของเขาบอกจะกลับจากญี่ปุ่นอาทิตย์หน้า แต่ทำไมมาโผล่อยู่ตรงนี้
"ทำไมกลับมาก่อนกำหนดวะ" ก่อนจะเดินผ่านไบร์ทไปนั่งที่โต๊ะทำงาน หยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาเช็กงานตามปกติ
"ผีหลอกเจแปน" ไบร์ทเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุดเซ็ง
"หึ สงสัยคำสาปแช่งของกูจะได้ผล"
"หลอนโคตรๆ"
"นี่สมัยไหนแล้วมึงยังเชื่อเรื่องผีอีกเหรอ"
"เหอะ หลอนเจแปนน่ะสิ ดึกๆ ก็ลุกขึ้นมากรี๊ด ๆ ๆ กูเนี่ยจะประสาทแดก" ไบร์ทร่ายยาวราวกับว่าเก็บกด ซึ่งเรย์อาร์นั้นไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรนอกเสียจากส่ายหน้าขำกับเรื่องที่ไบร์ทเล่า
"มึงกลับมาก็ดีเหมือนกัน กูจะได้ไปพักผ่อนบ้าง"
"หึ พาเชอรีนไปเที่ยวอ่ะดิ"
พรึ่บ!
มือหนาปิดแฟ้มเอกสารลงอย่างไม่สบอารมณ์นักเมื่อได้ยินเสียงล้อเลียนของไบร์ท ไม่รู้ทำไมเขา
