เช้ามาลลิตาเข้ามาทำงานปกติหลังจากเมื่อคืนไปส่งกวินที่สนามบิน
“สวัสดีค่ะคุณลลิตา”
ลลิตาเพ่งมองหญิงสาวตรงหน้าที่เป็นเลขาสามีของเธอ หล่อนมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่ราบเรียบไม่แสดงอารมณ์รู้สึกใด ๆ
“คุณปิ่นอนงค์ ต้องการจะพูดอะไรคะ”
“คุณเชื่อว่าสามีของคุณบินไปดูงานจริง ๆ เหรอคะ”
“คุณเป็นเลขาของเขาก็น่าจะรู้ดีกว่าไหม” ลลิตาตอบเสียงราบเรียบโดยไม่ได้สนใจ และเตรียมจะเดินเข้าไปที่ห้องของตน
“ถ้าฉันรู้แล้วจะมาถามคุณไหมล่ะ เพราะงานนั้นเป็นงานเก่าที่ฉันไม่ได้รับผิดชอบ”
“รู้สึกคุณจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนฉันนะ ทั้งที่ฉันเป็นภรรยาของเขา” ลลิตายิ้มมุมปาก
“ปิ่นแค่ถามด้วยความเป็นห่วงเท่านั้นเองค่ะ” เมื่อรู้ว่ากำลังล้ำเส้นปิ่นอนงค์จึงทำเสียงอ่อนลง
“เหรอคะ เป็นห่วงในฐานะไหนเหรอคะ คุณปิ่นอนงค์” ลลิตายิ้มเหยียดและกระตุกยิ้มเมื่อเห็นแม่เลขาหน้าซีดลง
ปิ่นอนงค์นิ่งเพราะเพิ่งมารู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่น่าจะธรร
