สวบ สาบ!
เสียงการเคลื่อนไหวดังให้ได้ยิน จึงทำให้ร่างบางที่นอนหลับอยู่นั้นรู้สึกตัวตื่น กำลังจะกรี๊ดด้วยความตกใจแต่เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นมาเสียก่อน
“ขอโทษครับที่ทำให้ตาตื่น ผมไม่อยากเปิดไฟเห็นคุณกำลังหลับสบาย”
“กวิน!”
“ครับ ผมเอง” เสียงทุ้มขานรับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น มันเป็นรอยยิ้มเหมือนในรูปที่เธอนอนกอด
ร่างเล็กรีบพุ่งเข้าไปกอดเมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานาน มันทำให้หัวใจของเธอสั่นไหว ไหนเขาบอกไปญี่ปุ่นแล้วทำไมถึงได้กลับมา
“ไหนคุณบอกไปทำงานไงคะ ทิ้งงานแล้วกลับมาเหรอ”
“พอดีภาคินขึ้นไปแทนแล้วให้ผมกลับมานะครับ มันคงไม่อยากให้ผมพลาดงานฉลองครบรอบวันแต่งงานของเราล่ะมั้ง”
“คูณโอเคจริง ๆ ใช่ไหมคะ ที่กลับมา” เธอรู้สึกเป็นกังวลแทน เพราะภาคินต้องมาเดือดร้อนไปทำงานแทน
“ที่รักไม่ต้องเป็นห่วงเลย รักมันจัดการได้” รอยยิ้มอันอ่อนโยนยิ้มส่งมาให้ และลูบแก้มเนียนแผ่วเบา แววตาของเขาสั่นระริกเล็กน้อ
